Een update, daar zaten we allemaal op te wachten!
Wacht maar verder, 't zal niet voor nu zijn.
Maar hij komt!
vroeg of laat
of zo
maandag 9 december 2013
maandag 2 december 2013
Leeuw
Beste lezers
Hier komt een relatief korte update over hetgeen dit weekend
gebeurd is. Ik wil het niet aan iedereen elke keer opnieuw vertellen.
De nacht van donderdag 28 op vrijdag 29 kwam mijn gastoma in
Apuela (de naam van het dorp is gewoon toeval) te overlijden. Om 5u 's morgens
kwam mijn zus me wekken met het nieuws en eerst sijpelde het niet zo goed door.
'Oma is gestorven en we gaan er nu heen'. Plots werd ik bloednuchter en begon
ik net zoals de rest van het gezin in allerijl mijn rugzak te pakken voor 2
dagen. Het ontbijt verliep ongelofelijk stil. We gingen er met 1 auto heen. Er
ontbrak 1 plaats, want we zijn met 6 en er zijn slechts 5 zitplaatsen in de
grootste auto. De rit duurt ongeveer 5u en in Apuela heb je geen ontvangst. Je kunt
je dus goed voorstellen dat de weg er naartoe geen pretje is. Ik sliep amper
4/5u die nacht en de kronkelige wegeltjes vergelijkbaar met de weg van
Marrakech naar Ouarzazate deden me dus geen goed. Onderweg werden er echter wel
nog mopjes gemaakt en de sfeer was eigenlijk best ok. Oma was dan ook 87 en dus
op hoge leeftijd.
Aangekomen in het huis begon - samen met ons - het merendeel
van de familie binnen te lopen. Ik heb niet goed begrepen hoe oma gestorven is,
maar het is verteld en ze was al een maand of 2 aan het sukkelen. Ik had ze nog
gezien 3 maanden voorheen en dat was de eerste en meteen ook de laatste keer.
In Ecuador graaft de begrafenisondernemer de put niet. Het dorp is enorm klein
(nog triestiger dan Bavikhove nvdr.) en er werd me een spade in de hand geduwd
en de vraag gesteld of ik zin had om mee te gaan naar het kerkhof. Ik ging mee
en met mij de rest van de mannen. Er werd wat bier gedronken en macabere mopjes
gemaakt. Kortom, de sfeer zat erin en het was bloedheet
Een grappig moment was toen de lokale alcoholieker met zijn
-wat ooit een flesje frisdrank geweest was, maar nu een met iets anders gevulde
- flesje. Het was 'puntas'. Dit is een specialiteit en elke stad heeft zijn
eigen puntas met eigen typisch fruit. Hij dronk het zonder fruit. Zonder niets
smaakt het ook wel. Wel toen deze man de spade ter hand nam en met een
zichtbare hoeveelheid aan inspanning deze de grond in knalde, hoorden we een
doffe klap. Hij was op een kist gestoten om en bij de 2 meter diep. Even
daarvoor kwamen we ook al een hoekje van een witte zak tegen die van opa bleek
te zijn. Opa en oma liggen naast elkaar op het kerkhof. Waarom moest die put
precies 2m diep zijn? Blijkbaar zouden de botten een of andere medicinale
werking bevatten, meer specifiek het effect van morfine. Om deze reden worden
er vaak graven leeggeroofd en des te meer op het platteland, want dat zijn naar
het schijnt makkelijke doelwitten.
Omstreeks 5u 's namiddags was de klus geklaard en ik was ook
(tet)af. We gingen terug naar het huis en iedereen kletste wat met elkaar. We
maakten de puntas en die avond speelden we muziek en dronken we puntas. Ik ging
vroeg slapen (1u), want ik was moe. Er was een tekort aan bedden en er moest
gedeeld worden. Het bed waar ik en Hernán in moesten slapen echter, voldeed niet
aan de nodige afmetingen. Om 8u30 word ik door iets of iemand wakker geschud.
Het was Hernán die me kwam melden dat het zijn beurt was om te slapen. :-)
De volgende morgen was de sfeer een heel stuk bedrukter en
iedereen weende verschrikkelijk hard tijdens de ceremonie. De kist werd naar
het kerkhof gedragen en daar slaagde een oom erin om weg te glijden en op de
kist in het gat te vallen. Ik kon met veel moeite mijn lach nog net inhouden,
maar dat was erg grappig.
Het is niet allemaal slecht nieuws natuurlijk. Op 29
november 2013 verjaarde net zoals elk jaar op die dag een uitwisselingsstudent
en tevens goede vriendin van mij. Iemand die héél goed oplet, ziet in dit stuk
tekst een verwijzing naar Beatrijs, de legende. Het is echter met woorden ipv. regels anders zou het wel een hel lange tekst worden. Op zondag ging ik samen met
Annemarie en Mira naar de zoo in Guayllabamba. Het werd een fijne en enorm
warme dag. We waren tot tweemaal toe getuige van de geslachtsdaad van de
Galapagosschildpad. Dit is een heel indrukwekkend schouwspel. Je hebt wel veel
tijd nodig om het te bekijken. We zagen veel dieren en heel moe kwam ik terug
thuis. Mijn familie was er nog niet. Ik vertrok de zaterdagnamiddag al naar
huis van Apuela, want ik had afgesproken met Maurice (een Duitser) om naar
Baños te gaan, maar hij was ziek. Dat wist ik natuurlijk pas om 6u22 de
volgende morgen. De volgende dag vertrokken we dus naar Guayllabamba.
Dat is er even uit. Ik groet u. O ja Leo, gelukkige
verjaardag e meid! :)
xoxo Gossip Bernd
woensdag 20 november 2013
Selva, oh patria!
Hola mijas
Ik ben hier nu een goede 2 maanden en vorige week ben ik - zoals u, trouwe volgers, misschien wel al opgemerkt hebben- een week naar La Casa Del Suizo geweest. Dit betekent zoveel als 'Het Huis van de Zwitser'. Net als het stereotype wil, was alles er zeer duur (zelfs naar Europese normen) en kon het merendeel je er helpen in het Duits of Engels. Natuurlijk kon je ook Spaans praten als je dat echt wilde.
Op de dag des Heren 13 november 2013 vertrokken wij voor alweer een reis in het onbekende, een sprong in het duister. Het avontuur begon in 'Hostal De La Reina' en La Reina Victoria. Dit is heel dicht bij mijn huis en dat was dus echt heel vreemd om de nacht door te brengen op amper 2 à 3 grote blokken verder. Iedereen kende elkaar al. Dat maakte de drempel natuurlijk heel groot om met anderen te gaan praten. Een ander probleem was dat 28 van de 40 uitwisselingsstudenten Duitstalig waren. Duits was dus de voertaal. Ik heb veel Duits bijgeleerd de voorbije week. Gelukkig kan ik me toch een beetje behelpen in het Duits, want van de jongens waren er 3 die niet uit een Duitstalig land kwamen. Eigenlijk wel een beetje zelfzuchtig van hen om dan ook de hele tijd Duits te praten, maar ergens begrijp ik het wel. Nu ja, goed, 3de keer goede keer zeker en Duits werd dus de voertaal.
Toen ik aankwam in de jeugdherberg werd ik door iemand heel serieus gevraagd wat ik daar dan wel deed en of ik al dan niet een uitwisselingsstudent was. Een beetje op mijn tenen getrapt antwoordde ik dat ik geen uitwisselingsstudent was en dat de YFU-vlaanderen-T-shirt, die op dat om mijn borst hing, er 1 was die ik gekocht had van een voddenmarchang ergens op straat in Quito. Gelukkig vatte ze het niet te vijandig op, want het was niet zo bedoeld, maar kwam er wel zo uit. Dat realiseerde ik me achteraf. De mensen begonnen één voor één binnen te sijpelen. OEE I MISSED YOU SO MUCH etc. etc. werden uitgewisseld. Ik hoefde het echter geen enkele keer te zeggen, want ik kende niemand. Verder ben ik gewoon ook niet dat type, toch niet openbaar. 't Is waarschijnlijk gewoon een beetje jaloezie dit cynische stukje.
Ik sliep op de kamer met 3, verassing - horrible pun intended-, Duitsers. Over het algemeen waren het allemaal wel nog toffe knullen eigenlijk. Het verdere verloop van de avond is niet zo interessant. Iedereen haalde verhalen op. We gingen eten, maar ik wilde niet naar de McDonald's. Samen met 2 Duitsers en een Noor met een blauwe poncho gingen we naar een papas fritas. Het duurste menu was geloof ik $1,60 en daarna zat je ook echt vol. Zwakke maagjes lopen ook al vlug weer leeg, maar dat is het altijd waard! De buurt waar we gingen was niet onveilig, maar het is natuurlijk nooit de bedoeling op te vallen in Quito. De Noor vond er niks beters op dan met zijn felblauwe poncho en korte short mee te gaan. Gelukkig is dit Guayaquil niet, maar ik zeg het je nu: high-profile = low-level idea. We keerden terug naar het hotel, bleven veel te laat op en moesten nog veel vroeger weer op.
Donderdag, Noviembre 14, 2013. Ontbijt om 6u 's morgens. We hadden amper 4u geslapen, maar met uren bus in het vooruitzicht viel dat wel mee. Nu lees ik in de brief van YFU: 'opportunities to stop for photographs, overlooking lush green valleys and beautiful sparkling waterfalls and the Antisana volcano.' Ik herinner me inderdaad een keer gestopt te zijn. Het tankstation was dan wel het enige dat er te fotograferen viel en zo overlooking lush green was die niet. Primax is oranje. De watervallen liepen langs de ramen en kon je dus wel op de gevoelige plaat vastleggen. De Antisana vulkaan moet ook ergens tussen Quito en Napo gelegen hebben. Vraag me echter niet waar.
Na een rit van 5 uur kwamen we aan in Punta Ahuano (geweldig exotische naam, nee?), een klein havenstadje (klein mag je wel héél letterlijk nemen) op de noordelijke oever van de rivier de Napo. Daar werd onze bagage in een boot geladen en wij even later, na voorzien te zijn van zwemvesten, ook. 15 minuten varen in een smalle kano langs prachtige natuur, maar al waar ik aan kon denken was een vers T-shirt en stante pede in dat zo veelbelovende zwembad springen. Het was er snikheet. Ik ben al Belgisch en dan nog eens het Quitoklimaat gewend... Mijn wens kwam uit. De kamers werden verdeeld en niets stond mij nog in de weg om zonder veel elegantie in het zwembad te springen. Deze keer sliep ik met 2 Duitsers en een Noor op de kamer. Ze waren nog in de meerderheid, maar net als voorheen verloren ze dus al vlug terrein. De dag ging voorbij. Er waren geen activiteiten gepland voor die dag. Ik pendelde een beetje van groepje naar groepje en zette me gewoon wat in de grote groep jongens. Het werd alweer laat en idem vroeg.
Viernes, 15 november 2013. Om 7u30 werden we aan het ontbijt verwacht. We moesten een trap naar boven en daar wachtte ons het walhalla van ontbijt op. Ik heb zoveel gegeten die week. Een tafel vol was voorzien enkel en alleen voor dessert! Ook voelde het geweldig goed om de bak rijst die op het geweldig rijkgevulde buffet stond, straal te negeren. Even later vertrokken we op avontuur Misicocha. Dit klinkt geweldig spannend en dat geef ik maar al te graag toe. Dit avontuur bestaat uit een wandeling in een primair regenwoud. Deze bomen zijn dus nog niet zo heel oud. Zoals u vast al gelezen heeft in mijn weetjespagina, is Ecuador de grootste exporteur van balsahout. Deze boom was er dus in overvloed aanwezig. De boom die me echter het meeste intrigeerde, is er een waarvan ik de naam al vergeten ben. Heel ontgoochelend, het spijt me... De boom in kwestie echter beweegt. Het heeft zijn wortels grotendeels bovengronds en die zijn bezaaid met stekels. De boom groeit om de zoveel tijd nieuwe wortels aan en die groeien in een welbepaalde richting. Ondertussen sluit hij de voedseltoevoer naar de wortels aan de andere kant af en sterven deze uiteraard af. Door dit systeem verplaatst de boom dus langzaam maar zeker.
De gids toonde ons ook nog hoe je hoeden moest maken met hetgeen je in de jungle vindt. Hij haalde zijn CrocodileDundeeyoucallthisaknife-thisisaknife uit en toonde het enkele keren voor. Regenbestendig was de hoed gemaakt van 'olifantenoor' (zo heet de plant, u kunt u zich wel voorstellen hoe ze eruit ziet) wel, windbestendig echter niet. Er werd ons beloofd dat we de rivier gingen mogen afvaren in vlotten die we zelf gemaakt hadden. De gids zou het ons voortonen. Dat deed hij ook alleen waren wij er nog niet. De vlotten waren met andere woorden al af als wij daar aankwamen. Een gemist kans vind ik persoonlijk. Een vlot in Ecuador heet una balsa, naar het gelijknamige woord. Net zoals wij Kodak zeggen tegen een fotocamera of Pampers tegen luiers, doen zij dat dus ook. Daar is een geleerd woord voor en dat is 'merkverwatering' (of antonomasie, maar dat is niet helemaal hetzelfde). Voor meer info zie Wiki. We zwommen in de rivier en dat was gewoon geweldig zalig. Het was verfrissend en ook gewoon het idee dat we in het Amazonewoud aan het zwemmen waren! Verder ging alles vlotjes - haha.- en kwamen op tijd voor het eten aan in la Casa. In de namiddag was er alweer niks voorzien. Zo ging de tijd voorbij en al gauw was het ...
Samédi, 14 novembre 2013. a continuar.
Ik ben hier nu een goede 2 maanden en vorige week ben ik - zoals u, trouwe volgers, misschien wel al opgemerkt hebben- een week naar La Casa Del Suizo geweest. Dit betekent zoveel als 'Het Huis van de Zwitser'. Net als het stereotype wil, was alles er zeer duur (zelfs naar Europese normen) en kon het merendeel je er helpen in het Duits of Engels. Natuurlijk kon je ook Spaans praten als je dat echt wilde.
Op de dag des Heren 13 november 2013 vertrokken wij voor alweer een reis in het onbekende, een sprong in het duister. Het avontuur begon in 'Hostal De La Reina' en La Reina Victoria. Dit is heel dicht bij mijn huis en dat was dus echt heel vreemd om de nacht door te brengen op amper 2 à 3 grote blokken verder. Iedereen kende elkaar al. Dat maakte de drempel natuurlijk heel groot om met anderen te gaan praten. Een ander probleem was dat 28 van de 40 uitwisselingsstudenten Duitstalig waren. Duits was dus de voertaal. Ik heb veel Duits bijgeleerd de voorbije week. Gelukkig kan ik me toch een beetje behelpen in het Duits, want van de jongens waren er 3 die niet uit een Duitstalig land kwamen. Eigenlijk wel een beetje zelfzuchtig van hen om dan ook de hele tijd Duits te praten, maar ergens begrijp ik het wel. Nu ja, goed, 3de keer goede keer zeker en Duits werd dus de voertaal.
Toen ik aankwam in de jeugdherberg werd ik door iemand heel serieus gevraagd wat ik daar dan wel deed en of ik al dan niet een uitwisselingsstudent was. Een beetje op mijn tenen getrapt antwoordde ik dat ik geen uitwisselingsstudent was en dat de YFU-vlaanderen-T-shirt, die op dat om mijn borst hing, er 1 was die ik gekocht had van een voddenmarchang ergens op straat in Quito. Gelukkig vatte ze het niet te vijandig op, want het was niet zo bedoeld, maar kwam er wel zo uit. Dat realiseerde ik me achteraf. De mensen begonnen één voor één binnen te sijpelen. OEE I MISSED YOU SO MUCH etc. etc. werden uitgewisseld. Ik hoefde het echter geen enkele keer te zeggen, want ik kende niemand. Verder ben ik gewoon ook niet dat type, toch niet openbaar. 't Is waarschijnlijk gewoon een beetje jaloezie dit cynische stukje.
Ik sliep op de kamer met 3, verassing - horrible pun intended-, Duitsers. Over het algemeen waren het allemaal wel nog toffe knullen eigenlijk. Het verdere verloop van de avond is niet zo interessant. Iedereen haalde verhalen op. We gingen eten, maar ik wilde niet naar de McDonald's. Samen met 2 Duitsers en een Noor met een blauwe poncho gingen we naar een papas fritas. Het duurste menu was geloof ik $1,60 en daarna zat je ook echt vol. Zwakke maagjes lopen ook al vlug weer leeg, maar dat is het altijd waard! De buurt waar we gingen was niet onveilig, maar het is natuurlijk nooit de bedoeling op te vallen in Quito. De Noor vond er niks beters op dan met zijn felblauwe poncho en korte short mee te gaan. Gelukkig is dit Guayaquil niet, maar ik zeg het je nu: high-profile = low-level idea. We keerden terug naar het hotel, bleven veel te laat op en moesten nog veel vroeger weer op.
Donderdag, Noviembre 14, 2013. Ontbijt om 6u 's morgens. We hadden amper 4u geslapen, maar met uren bus in het vooruitzicht viel dat wel mee. Nu lees ik in de brief van YFU: 'opportunities to stop for photographs, overlooking lush green valleys and beautiful sparkling waterfalls and the Antisana volcano.' Ik herinner me inderdaad een keer gestopt te zijn. Het tankstation was dan wel het enige dat er te fotograferen viel en zo overlooking lush green was die niet. Primax is oranje. De watervallen liepen langs de ramen en kon je dus wel op de gevoelige plaat vastleggen. De Antisana vulkaan moet ook ergens tussen Quito en Napo gelegen hebben. Vraag me echter niet waar.
Na een rit van 5 uur kwamen we aan in Punta Ahuano (geweldig exotische naam, nee?), een klein havenstadje (klein mag je wel héél letterlijk nemen) op de noordelijke oever van de rivier de Napo. Daar werd onze bagage in een boot geladen en wij even later, na voorzien te zijn van zwemvesten, ook. 15 minuten varen in een smalle kano langs prachtige natuur, maar al waar ik aan kon denken was een vers T-shirt en stante pede in dat zo veelbelovende zwembad springen. Het was er snikheet. Ik ben al Belgisch en dan nog eens het Quitoklimaat gewend... Mijn wens kwam uit. De kamers werden verdeeld en niets stond mij nog in de weg om zonder veel elegantie in het zwembad te springen. Deze keer sliep ik met 2 Duitsers en een Noor op de kamer. Ze waren nog in de meerderheid, maar net als voorheen verloren ze dus al vlug terrein. De dag ging voorbij. Er waren geen activiteiten gepland voor die dag. Ik pendelde een beetje van groepje naar groepje en zette me gewoon wat in de grote groep jongens. Het werd alweer laat en idem vroeg.
Viernes, 15 november 2013. Om 7u30 werden we aan het ontbijt verwacht. We moesten een trap naar boven en daar wachtte ons het walhalla van ontbijt op. Ik heb zoveel gegeten die week. Een tafel vol was voorzien enkel en alleen voor dessert! Ook voelde het geweldig goed om de bak rijst die op het geweldig rijkgevulde buffet stond, straal te negeren. Even later vertrokken we op avontuur Misicocha. Dit klinkt geweldig spannend en dat geef ik maar al te graag toe. Dit avontuur bestaat uit een wandeling in een primair regenwoud. Deze bomen zijn dus nog niet zo heel oud. Zoals u vast al gelezen heeft in mijn weetjespagina, is Ecuador de grootste exporteur van balsahout. Deze boom was er dus in overvloed aanwezig. De boom die me echter het meeste intrigeerde, is er een waarvan ik de naam al vergeten ben. Heel ontgoochelend, het spijt me... De boom in kwestie echter beweegt. Het heeft zijn wortels grotendeels bovengronds en die zijn bezaaid met stekels. De boom groeit om de zoveel tijd nieuwe wortels aan en die groeien in een welbepaalde richting. Ondertussen sluit hij de voedseltoevoer naar de wortels aan de andere kant af en sterven deze uiteraard af. Door dit systeem verplaatst de boom dus langzaam maar zeker.
De gids toonde ons ook nog hoe je hoeden moest maken met hetgeen je in de jungle vindt. Hij haalde zijn CrocodileDundeeyoucallthisaknife-thisisaknife uit en toonde het enkele keren voor. Regenbestendig was de hoed gemaakt van 'olifantenoor' (zo heet de plant, u kunt u zich wel voorstellen hoe ze eruit ziet) wel, windbestendig echter niet. Er werd ons beloofd dat we de rivier gingen mogen afvaren in vlotten die we zelf gemaakt hadden. De gids zou het ons voortonen. Dat deed hij ook alleen waren wij er nog niet. De vlotten waren met andere woorden al af als wij daar aankwamen. Een gemist kans vind ik persoonlijk. Een vlot in Ecuador heet una balsa, naar het gelijknamige woord. Net zoals wij Kodak zeggen tegen een fotocamera of Pampers tegen luiers, doen zij dat dus ook. Daar is een geleerd woord voor en dat is 'merkverwatering' (of antonomasie, maar dat is niet helemaal hetzelfde). Voor meer info zie Wiki. We zwommen in de rivier en dat was gewoon geweldig zalig. Het was verfrissend en ook gewoon het idee dat we in het Amazonewoud aan het zwemmen waren! Verder ging alles vlotjes - haha.- en kwamen op tijd voor het eten aan in la Casa. In de namiddag was er alweer niks voorzien. Zo ging de tijd voorbij en al gauw was het ...
Samédi, 14 novembre 2013. a continuar.
dinsdag 19 november 2013
Hola HAHAHA (of eventjes gewoon beeldmateriaal)
Geniet samen met mij van deze geweldige papegaai die 'hola hahaha' kan zeggen.
En nog meer rare vogels!
zaterdag 2 november 2013
Un día cercita del Mitad del Mundo
Estimado lector
Hier komt dan het vervolg, om te specifieren de dag dat we het midden van de wereld bezochten. We gingen naar de plek met breedtegraad 0°0'0", geweldig toch? Zoals elk sprookje beginnen we ook hier met het passende 'er was eens'. Sin embargo, schrijf ik dit niet in het nederlands, maar in het Spaans. De taal waar ik nu al bijna 2 maanden in ondergedompeld ben en die -gelukkig- beter en beter begint te gaan, want zoals u wel weet, praat ik graag en dan gaat het vlug ;-). Dat is althans toch wat ik mezelf wijsmaak. Goed voor echt nu.
Había una vez, 4 uitwisselingsstudenten uit Europa. 3 van die studenten kwamen uit Belgie en 1 kwam uit Estland. Die 4 amper 18, 19 jaar oud besloten een tocht te ondernemen die hun hele leven zou veranderen. Dit is het verhaal achter het verhaal van deze 4 helden op hun tocht naar het midden van de wereld.
Elke dinsdag hebben we een vrije dag, omdat we dan 3 uur Engelse les hebben. We volgenden 1 les Engels in het begin van het schooljaar, maar toen de leerkracht erin slaagde om in 4 zinnen 2 fouten te maken, besloten we eens te praten met de directeur (ook daar moet je je niet te veel bij voorstellen). Vanaf dat moment hoefden we de lessen Engels en ook Frans niet meer te volgen. Nota aan mevrouw Decreus de fouten waren: 'usefull' en 'it aloud you to (...)'. Deze dinsdagen gebruiken wij om erop uit te trekken, dit keer dus naar het midden van de wereld. De tocht was hard en vol ontberingen. Ik geef u een uitgebreide uiteenzetting van wat er allemaal goed dan wel fout liep.
Omstreeks 9u 's morgens spraken we met ons vieren af. Toen AM en Mira door een misverstand te voet de weg van Mira's huis naar Quicentro moesten afleggen, hadden we de bui al moeten zien hangen. We namen de bus die overduidelijk naar het midden van de wereld ging, want er stond 'Mitad del Mundo' op de bus. Alles ging lekker dus tot op een bepaald moment een zonderlinge man die samen met ons op deze halflege bus zat ons zei dat we hier moesten afstappen en de andere bus nemen. Zonder er verder veel bij na te denken stapten we af en hopten we op de andere bus waar ook 'Mitad del Mundo' op stond. Annemarie merkte op die 2de bus nog op dat de mensen van de andere bus aan het lachen waren, maar verder stonden we daar niet bij stil. U voelt de bui vast al hangen: inderdaad, de nieuwe bus zette gedurende een halfuur de achtervolging in op de andere bus en voor dit spektakel betaalden we allemaal nog een extra busticketje. Het was maar 40 dollarcent, maar mijn eergevoel was harder gekrenkt.
(...) aan te vullen als ik eens wel inspiratie heb. Miljaarde.
Hier komt het dus in de rapte, want ondertussen ben ik al naar de jungle en zo geweest. Het midden van de wereld bestaat uit een klein kitschdorpje en een toren. De toren staat zogezegd exact in het middelpunt van de wereld, maar het enige middelpunt dat het in staat, is dat van de belangstelling. Dat middelpunt van de belangstelling ligt er zo'n slordige 240m te veel naar het noorden.
Om deze toren binnen te komen, moet je alweer 4 dollar neertellen. Die eerste 4 waren immers enkel om de stad binnen te komen. Dat is toch perfect logisch, no cierto? We wandelden wat rond. Ik kocht voor 7 dollar een t-shirt van Latitud 000. We gingen nog naar het planetarium ook. De stoelen waren heel oncomfortabel in dat planetarium en zoals u wel al vermoedde, moest je ook om dat planetarium in te komen weer betalen. Gelukkig kon je een deal sluiten om 1 dollar extra te geven bij het binnenkomen van de Ciudad de la Mitad del Mundo en spaarde je zomaar even 50 dollarcent uit!
Ons geluk was echter van korte duur. Die 50ct werd ons ruimschoots terug uit handen genomen door iemand die ons per se ijs wilde verkopen. Toegegeven, daar hadden we eigenlijk wel zin in, maar die meneer smeerde ons naar mijn mening te veel stroop om de mond. De man kende Litouwen goed of een van de Baltische staten. Hij zou er familie gehad hebben en aangezien we een Ests meisje bij ons hadden, was dat voor hem het ideale opstapje.
Natuurlijk namen we de grootste coupe 'Banana Split'. Als je je dan toch laat stroppen, doe je het beter goed. De teleurstelling was -zelfs al waren we erop voorbereid- groot als het ijs heringevroren smaakte of eigenlijk zelfs gewoon geen smaak had. De 3 aardbeien echter waren heel lekker en boden toch een klein beetje soelaas.
Verder is er niet zo veel gebeurd en zijn we op 't gemak naar huis gegaan. Ik ben naar mijn capoeira les gegaan en de kous was af. Letterlijk, want capoeira beoefen je blootsvoets.
gegroet.
P.S.: Una pregunta a mis papis, hoe gaat het met mijn Astraatje? Is hij nog ziek? :(
Hier komt dan het vervolg, om te specifieren de dag dat we het midden van de wereld bezochten. We gingen naar de plek met breedtegraad 0°0'0", geweldig toch? Zoals elk sprookje beginnen we ook hier met het passende 'er was eens'. Sin embargo, schrijf ik dit niet in het nederlands, maar in het Spaans. De taal waar ik nu al bijna 2 maanden in ondergedompeld ben en die -gelukkig- beter en beter begint te gaan, want zoals u wel weet, praat ik graag en dan gaat het vlug ;-). Dat is althans toch wat ik mezelf wijsmaak. Goed voor echt nu.
Había una vez, 4 uitwisselingsstudenten uit Europa. 3 van die studenten kwamen uit Belgie en 1 kwam uit Estland. Die 4 amper 18, 19 jaar oud besloten een tocht te ondernemen die hun hele leven zou veranderen. Dit is het verhaal achter het verhaal van deze 4 helden op hun tocht naar het midden van de wereld.
Elke dinsdag hebben we een vrije dag, omdat we dan 3 uur Engelse les hebben. We volgenden 1 les Engels in het begin van het schooljaar, maar toen de leerkracht erin slaagde om in 4 zinnen 2 fouten te maken, besloten we eens te praten met de directeur (ook daar moet je je niet te veel bij voorstellen). Vanaf dat moment hoefden we de lessen Engels en ook Frans niet meer te volgen. Nota aan mevrouw Decreus de fouten waren: 'usefull' en 'it aloud you to (...)'. Deze dinsdagen gebruiken wij om erop uit te trekken, dit keer dus naar het midden van de wereld. De tocht was hard en vol ontberingen. Ik geef u een uitgebreide uiteenzetting van wat er allemaal goed dan wel fout liep.
Omstreeks 9u 's morgens spraken we met ons vieren af. Toen AM en Mira door een misverstand te voet de weg van Mira's huis naar Quicentro moesten afleggen, hadden we de bui al moeten zien hangen. We namen de bus die overduidelijk naar het midden van de wereld ging, want er stond 'Mitad del Mundo' op de bus. Alles ging lekker dus tot op een bepaald moment een zonderlinge man die samen met ons op deze halflege bus zat ons zei dat we hier moesten afstappen en de andere bus nemen. Zonder er verder veel bij na te denken stapten we af en hopten we op de andere bus waar ook 'Mitad del Mundo' op stond. Annemarie merkte op die 2de bus nog op dat de mensen van de andere bus aan het lachen waren, maar verder stonden we daar niet bij stil. U voelt de bui vast al hangen: inderdaad, de nieuwe bus zette gedurende een halfuur de achtervolging in op de andere bus en voor dit spektakel betaalden we allemaal nog een extra busticketje. Het was maar 40 dollarcent, maar mijn eergevoel was harder gekrenkt.
(...) aan te vullen als ik eens wel inspiratie heb. Miljaarde.
Hier komt het dus in de rapte, want ondertussen ben ik al naar de jungle en zo geweest. Het midden van de wereld bestaat uit een klein kitschdorpje en een toren. De toren staat zogezegd exact in het middelpunt van de wereld, maar het enige middelpunt dat het in staat, is dat van de belangstelling. Dat middelpunt van de belangstelling ligt er zo'n slordige 240m te veel naar het noorden.
Om deze toren binnen te komen, moet je alweer 4 dollar neertellen. Die eerste 4 waren immers enkel om de stad binnen te komen. Dat is toch perfect logisch, no cierto? We wandelden wat rond. Ik kocht voor 7 dollar een t-shirt van Latitud 000. We gingen nog naar het planetarium ook. De stoelen waren heel oncomfortabel in dat planetarium en zoals u wel al vermoedde, moest je ook om dat planetarium in te komen weer betalen. Gelukkig kon je een deal sluiten om 1 dollar extra te geven bij het binnenkomen van de Ciudad de la Mitad del Mundo en spaarde je zomaar even 50 dollarcent uit!
Ons geluk was echter van korte duur. Die 50ct werd ons ruimschoots terug uit handen genomen door iemand die ons per se ijs wilde verkopen. Toegegeven, daar hadden we eigenlijk wel zin in, maar die meneer smeerde ons naar mijn mening te veel stroop om de mond. De man kende Litouwen goed of een van de Baltische staten. Hij zou er familie gehad hebben en aangezien we een Ests meisje bij ons hadden, was dat voor hem het ideale opstapje.
Natuurlijk namen we de grootste coupe 'Banana Split'. Als je je dan toch laat stroppen, doe je het beter goed. De teleurstelling was -zelfs al waren we erop voorbereid- groot als het ijs heringevroren smaakte of eigenlijk zelfs gewoon geen smaak had. De 3 aardbeien echter waren heel lekker en boden toch een klein beetje soelaas.
Verder is er niet zo veel gebeurd en zijn we op 't gemak naar huis gegaan. Ik ben naar mijn capoeira les gegaan en de kous was af. Letterlijk, want capoeira beoefen je blootsvoets.
gegroet.
P.S.: Una pregunta a mis papis, hoe gaat het met mijn Astraatje? Is hij nog ziek? :(
woensdag 30 oktober 2013
Hand in hand kameraden, hand in hand voor rood en wit. Geen woorden, maar daden lang leve rood en wit!
Beste lezer(es)
"Hoezee!" hoor ik de mensen denken, die zich via e-mail voorzagen op updates van deze blog over het wel en wee van deze jonge knaap. Diezelfde knul die nu ondertussen bijna 2 maanden in zijn 'apenland' zit. Ja, Ruben Vdnb, dat is het soms wel. Apen ben ik echter nog niet tegengekomen, maar daar komt volgende week misschien verandering in! (Alhoewel Annemarie & Mira nu toch aan iemand denken) Ik ga het deze keer kort houden, want vroegtijdige dementie is mijn deel alweer en dus vergeet ik vaak dingen. "Waarom schrijf je die dan niet op?" Goeie vraag, zou mijn gevatte antwoord daar dan op kunnen zijn. Het antwoord daarop zal echter uitblijven, want ik ben ook op zoek. Ondertussen heb ik alweer een hele alinea verprutst zonder iets te zeggen. Regelrecht het universum en daarmee de Helaasheid der Zinnen in. Maar wie kan het wat schelen, zo zijn er zo velen. Ik vind De Kreuners bij deze een slechte band. Het mag geweten zijn. Wirarg ben ik nog steeds, check.
Om het chronologisch te houden begin ik bij gisteren of nee, toch niet. Vorige week was er een storm. U denkt waarschijnlijk dat dit weetje de nieuwswaarde van een HLN.be-bericht heeft, maar neen, zo is het niet. Als het hier stormt, dan wil je even niet op deze plaats zijn. Er was dus een storm, una tormenta (vrouwelijk woord...). Het was er zo eentje die de straten doet beven en -sorry voor de details- als je op het gemak op 't wc zit, je goed doet verschieten als de aarde dermate ip en nere, weg en were, ni te traag en ni te zjere gaat dat de keramiek onder mijn wezen begint te schudden. Niet zo fijn, ook niet om te lezen waarschijnlijk hihi. Ik dacht dat ik al wat gewend was, maar het kan dus verkeren dat je in de kamer naast die van je zus zit (nvdr. om daar te geraken dien je eerst 6 à 7 meter van de voordeur naar haar deur te lopen). Je wil dus weg, want je hebt het gehad met de pc. Dat kan, maar die enkele meters overbruggen zonder een nat pak aan over te houden kan niet. No tan cerca.
Bliksemschichten flitsen elke 5 seconden en dat is maar heel lichtjes overdreven! Om nu eindelijk terzake te komen en uit te leggen waarom ik geen internet meer had, die bliksemschichten zijn zo fel en sterk dat ze ergens insloegen en eensklaps de router de elektrische stoel toedienden - zonder natte spons op het hoofd-. Een muffe brandgeur en een week en een half zonder internet zijn het resultaat van deze brute moord. Ik hield me dus maar bezig met mijn brieven af te werken, films te kijken (mijn familie is in het bezit van een heuse collectie klassiekers, die je hier voor een prikje op legale wijze (nvdr. alles is hier legaal) kan kopen in de vele dvd-winkeltjes), Louises dagboek in orde te brengen en heel veel niks doen. Wereldkampioenschappen bestaan er hier van deze laatste sport, zonder sponsors en weinig officieel, maar iedereen doet het. Ik ben ook nog een avond naar de Bungalows geweest. Dit is een plaats waar veel discotheken zijn en waar het stikt van de gringo's. Ik hoor daar bij en voor mij is het daar dus gevaarlijk. Ik was gelukkig niet alleen, Alina was mee iemand die ik hier leerde kennen. Dat zet de vriendenteller ondertussen op een mooie 2.
Als ik alleen thuis ben, hetgeen af en toe wel eens voorvalt, gaan de boxen aan en zing ik nog eens. Ik mis mijn hobby's wel heel erg. Circus kan ik hier nog wat doen, zingen en gitaar spelen blijkbaar ook, Chiro is latinospaans voor 'geen rotte frank meer hebben' dus dat bestaat hier niet onder de vorm die ik ken. Tekenen moet ik echt weer eens opnemen. Voetballen gebeurt wel nog af en toe, want daar zijn ze hier fan van. Mijn broer maakte me al duidelijk dat we tegn us kasse gaan krijgen als Ecuador ooit tegenover België staat. Zo niet dan verslaat Liga de Quito de KVK wel. Altijd hebben ze hier een oplossing klaar. Enkel de dood is onomkeer- en onoplosbaar. De rest valt allemaal ofwel op te lossen ofwel te relativeren. Ik vulde dus mijn dagen. Ik heb vandaag de film 'Invictus' bekeken, fantastische film. Morgen is Raging Bull aan de beurt. Nog een klein 'leuk' feitje. Over de kwaliteit van je aangekochte film kan je nooit zeker zijn. Sommige video's zijn bijvoorbeeld in de cinema gefilmd en dat brengt al hetgeen waarvoor ik van de cinema wegblijf met zich mee: popcorn, krakende chips, geslurp aan cola enz. Het grappigste dat ik tegenkwam viel voor met de film 'The Departed'. Dit is een pareltje van Martin Scorcese, maar de piraat die deze dvd brandde besloot maar de helft van de film op de dvd te zetten. Heel fijn vond ik dat.
Ik moet nu gaan slapen. Morgen controleer ik dit bericht op tekortkomingen en beschamende grammaticale gebreken. Oja, ik ben -niet- op het midden van de wereld geweest, meer daarover morgen.
Hasta la victoria siempre.
xoxo
ps: Het plezier dat ik had bij het zien van deze foto gun ik jullie bij deze ook! Rustig mama, dit is niet mijn buurt. Allezja, zo ver is het nu ook niet, maar 't is niet mijn buurt, geen zorgen dus. :)
"Hoezee!" hoor ik de mensen denken, die zich via e-mail voorzagen op updates van deze blog over het wel en wee van deze jonge knaap. Diezelfde knul die nu ondertussen bijna 2 maanden in zijn 'apenland' zit. Ja, Ruben Vdnb, dat is het soms wel. Apen ben ik echter nog niet tegengekomen, maar daar komt volgende week misschien verandering in! (Alhoewel Annemarie & Mira nu toch aan iemand denken) Ik ga het deze keer kort houden, want vroegtijdige dementie is mijn deel alweer en dus vergeet ik vaak dingen. "Waarom schrijf je die dan niet op?" Goeie vraag, zou mijn gevatte antwoord daar dan op kunnen zijn. Het antwoord daarop zal echter uitblijven, want ik ben ook op zoek. Ondertussen heb ik alweer een hele alinea verprutst zonder iets te zeggen. Regelrecht het universum en daarmee de Helaasheid der Zinnen in. Maar wie kan het wat schelen, zo zijn er zo velen. Ik vind De Kreuners bij deze een slechte band. Het mag geweten zijn. Wirarg ben ik nog steeds, check.
Om het chronologisch te houden begin ik bij gisteren of nee, toch niet. Vorige week was er een storm. U denkt waarschijnlijk dat dit weetje de nieuwswaarde van een HLN.be-bericht heeft, maar neen, zo is het niet. Als het hier stormt, dan wil je even niet op deze plaats zijn. Er was dus een storm, una tormenta (vrouwelijk woord...). Het was er zo eentje die de straten doet beven en -sorry voor de details- als je op het gemak op 't wc zit, je goed doet verschieten als de aarde dermate ip en nere, weg en were, ni te traag en ni te zjere gaat dat de keramiek onder mijn wezen begint te schudden. Niet zo fijn, ook niet om te lezen waarschijnlijk hihi. Ik dacht dat ik al wat gewend was, maar het kan dus verkeren dat je in de kamer naast die van je zus zit (nvdr. om daar te geraken dien je eerst 6 à 7 meter van de voordeur naar haar deur te lopen). Je wil dus weg, want je hebt het gehad met de pc. Dat kan, maar die enkele meters overbruggen zonder een nat pak aan over te houden kan niet. No tan cerca.
Bliksemschichten flitsen elke 5 seconden en dat is maar heel lichtjes overdreven! Om nu eindelijk terzake te komen en uit te leggen waarom ik geen internet meer had, die bliksemschichten zijn zo fel en sterk dat ze ergens insloegen en eensklaps de router de elektrische stoel toedienden - zonder natte spons op het hoofd-. Een muffe brandgeur en een week en een half zonder internet zijn het resultaat van deze brute moord. Ik hield me dus maar bezig met mijn brieven af te werken, films te kijken (mijn familie is in het bezit van een heuse collectie klassiekers, die je hier voor een prikje op legale wijze (nvdr. alles is hier legaal) kan kopen in de vele dvd-winkeltjes), Louises dagboek in orde te brengen en heel veel niks doen. Wereldkampioenschappen bestaan er hier van deze laatste sport, zonder sponsors en weinig officieel, maar iedereen doet het. Ik ben ook nog een avond naar de Bungalows geweest. Dit is een plaats waar veel discotheken zijn en waar het stikt van de gringo's. Ik hoor daar bij en voor mij is het daar dus gevaarlijk. Ik was gelukkig niet alleen, Alina was mee iemand die ik hier leerde kennen. Dat zet de vriendenteller ondertussen op een mooie 2.
Als ik alleen thuis ben, hetgeen af en toe wel eens voorvalt, gaan de boxen aan en zing ik nog eens. Ik mis mijn hobby's wel heel erg. Circus kan ik hier nog wat doen, zingen en gitaar spelen blijkbaar ook, Chiro is latinospaans voor 'geen rotte frank meer hebben' dus dat bestaat hier niet onder de vorm die ik ken. Tekenen moet ik echt weer eens opnemen. Voetballen gebeurt wel nog af en toe, want daar zijn ze hier fan van. Mijn broer maakte me al duidelijk dat we tegn us kasse gaan krijgen als Ecuador ooit tegenover België staat. Zo niet dan verslaat Liga de Quito de KVK wel. Altijd hebben ze hier een oplossing klaar. Enkel de dood is onomkeer- en onoplosbaar. De rest valt allemaal ofwel op te lossen ofwel te relativeren. Ik vulde dus mijn dagen. Ik heb vandaag de film 'Invictus' bekeken, fantastische film. Morgen is Raging Bull aan de beurt. Nog een klein 'leuk' feitje. Over de kwaliteit van je aangekochte film kan je nooit zeker zijn. Sommige video's zijn bijvoorbeeld in de cinema gefilmd en dat brengt al hetgeen waarvoor ik van de cinema wegblijf met zich mee: popcorn, krakende chips, geslurp aan cola enz. Het grappigste dat ik tegenkwam viel voor met de film 'The Departed'. Dit is een pareltje van Martin Scorcese, maar de piraat die deze dvd brandde besloot maar de helft van de film op de dvd te zetten. Heel fijn vond ik dat.
Ik moet nu gaan slapen. Morgen controleer ik dit bericht op tekortkomingen en beschamende grammaticale gebreken. Oja, ik ben -niet- op het midden van de wereld geweest, meer daarover morgen.
Hasta la victoria siempre.
xoxo
ps: Het plezier dat ik had bij het zien van deze foto gun ik jullie bij deze ook! Rustig mama, dit is niet mijn buurt. Allezja, zo ver is het nu ook niet, maar 't is niet mijn buurt, geen zorgen dus. :)
Sfeerbeeld Quito
donderdag 3 oktober 2013
Wie danst Salszing Matilda met mij? (of Een maand later)
Hola
Dit keer is er wel al het 1 en het ander gebeurd. Het zal kort worden, want ik schreef niet zo veel op en veel ging dus verloren in de eindeloze diepten van mijn gedachten. De volgorde kan ook wat verschillen vertonen met de werkelijkheid, maar weten jullie veel.
Maandag gingen we kijken naar de thesisvoorstelling van Naty. Mijn nieuwe zus is vanaf nu afgestudeerd als veearts. Ze liep de hele dag nerveus rond, maar het was werkelijk goed! Proficiat zus! Daarna gingen we met de familie eten in een restaurant, want het was een speciale gelegenheid. De Morales' (vooral madre en padre) konden zelfs met de nodige moeite hun trots niet verbergen en terecht. Na het eten kwam er nog koppel dat ik - uiteraard- niet kende, maar volgens betrouwbare bronnen was het familie of naaste vrienden. Hier vieren ze iets speciaals met whisky. Jack Daniels om te specificeren. Ze drinken dat heel graag, maar dat kost hier stukken van mensen. Ik lust dat echter niet en zei dat ook, maar voor de grotere gedachte moest ik toch 1 glas meedrinken; de toost. Iedereen brengt een gelukwens uit waarop het woord Salud! volgt. Aan zee wist ik echter nog niet dat het de bedoeling is van 1 slok te nemen en dat iedereen elk op zijn beurt een toost uitbrengt. Dat was nogal sullig toen ik daar als enige na 1 toost zonder drank zat, maar ik kreeg algauw een nieuw glas en ik was geleerd. Dus weer naar die tafel, bracht ik mijn toost uit dat ze gelukkig mocht zijn in het leven etc. etc.. Dat was in het Spaans en dat ging - al zeg ik het zelf- vlotter dan ik had durven hopen.
Omdat ik whisky dus niet lust, dacht ik dat dit wel een goed moment was om mijn Omer boven te halen. Het was tenslotte een speciale gelegenheid en Omer is - zoals u, de aandachtige lezer, wel weet - veel beter. Mijn familie vond het naar eigen zeggen lekker en ik geloof hen. Het genot was echter geheel mijner zijde, want na 1 maand van onthouding voelde dat als een engeltje dat op mijn tong urineerde. Mijn oprechte excuses aan dhr.. Wim Vangheluwe, vertegenwoordiger van de Kerk, voor deze blasfemistische opmerking. Even later haalde ik ook mijn andere vriend Jules (Destrooper nvdr.) uit mijn magische valies. Heerlijk.
De echte school is ondertussen ook al begonnen en de les zijn iets interessanter, maar nog steeds niet altijd. We zijn met 2 klassen in heel de school. Hotelleria en Turismo, dat laatste volg ik samen met 3 chica's van YFU. Vandaag was de eerste evaluatie. Ik ben hier nu al een maand. Mijn Spaans gaat al een stuk beter, maar nog altijd behoorlijk slecht... Wat echter zorgwekkender is, is het feit dat ik vandaag effectief genoten heb van een vettige hamburger. Eigenlijk was die helemaal niet zo lekker, maar honger (en een overvloed aan rijst en de daarbij komende afkeer voor dit product) is de beste saus! Na deze maaltijd gingen we met de taxi naar het YFU-kantoor om er Ximena te gaan bezoeken. We moesten onze paspoorten ophalen, die we eerder deze week bij de dienst immigratie hadden moeten afgeven. Altijd welkom als we zijn (dat is heus) bij YFU werden we guacamole, een info- en een invulformulier voorgeschoteld. Die guacamole bleek het zwaarste gerechtje te zijn. De rest was eerder lichte kost en daar waren we dan ook vlug door. Ik ga naar de jungle in het oosten van het land met een enorme bende YFU'ers. Ik heb er zin in. Verder werd er nog wat gekwebbeld, gelachen en gepraat over de gastfamilies en andere vacas y terneros. De repen chocolade van Kinder werden in een sneltempo naar binnen gewerkt onder het motto dat eentje meer toch geen kwaad kan. Dit motto werd dan gevolgd door een slecht gevoel van geen karakter. De oplossing voor dat probleem bleek doodeenvoudig nog meer chocolade te zijn. U snapt vast wel dat het duo in kwestie zo eventjes zoet was. Kinderchocolade heeft zijn vaste fanbasis vanaf nu in Quito en die bestaat uit Annemarie en Mira. Onze paspoorten hebben we - wat had u dan gedacht - nog niet teruggekregen. Volgende week krijgen jullie ze, zo klonk het. Dat wil ik wel nog eens zien. Ik laat het echter niet aan mijn hart komen.
Verder heb ik nog geskypet met de immer sympathieke Judy en de al even immer sympathieke Louise. Ook Saraguay was van de partij. Hetzij heel kort, want een Belgische vriendin eiste haar op. Ik begin me op mijn gemak te voelen of dat maak ik mezelf toch wijs. Ik merk dat ik dikwijls tegen mezelf praat in het Frans of het West-Vlaams, omdat ik beide talen niet wens te vergeten. Sommige mensen kijken me vreemd aan als ik diezelfde spuuglelijke straat met zijn geel-rood-zwart gesteente aanspreek. Als ik mezelf dan soms ook even Stromae waan en zonder veel nadenken Formidable roep en de America oversteek, wordt er al eens geclaxonneerd. Die straat is namelijk niet over te steken en dat moet je dan ook gewoon dóen. Het verkeer ben ik al gewend. Tegen een slechte chauffeur zeg je 'CAMARON(A)'. Meestal is het met 'a'. Ik leerde al de Spaanse vertaling van 'vrouw ah stuur is bloed aan de muur'. Het is het weinig-aan-de-verbeelding-overlatende 'mujer al volante, peligro constante'. Als deze morgen 2 vrouwen er in slaagden van een spelletje levende Rush Hour te spelen en de hele straat te blokkeren, schoot de zin toch wel eens door mijn hoofd en kwam ze zelfs uit mijn mond. Niet te luid natuurlijk, maar ik hoorde links en rechts van mij ook al wat onverstaanbaar gemompel, dat onmiskenbaar uit verwijten bestond, gaan naar de 2 desbetreffende camarona's die dachten nog door het oranje te rijden. Ik kwam 10 minuten te laat op school.
Geen incidenten meer waar ik kan opkomen, later misschien dus meer als ik een inval van bovenaf krijg. De drum and bass, Nederlandstalige muziek en Belgische trots komt de Ecuadoranen waarschijnlijk de oren uit. Zo blijkt uit het feit dat mijn oudste broer het melodietje van Fifteen Floors plots aanvulde wanneer ik de kamer binnentrad. Kortrijk gaat voor wereldoverheersing! Veni, vidi, vici oftewel ik zien gekomn, ik en gezien en ik en 'ewonn!
Tot noaste kji
, ik heb het gevoel dat ik iets vergeten ben.
ps: Om maar een idee te geven hoe 1 van onze leerkrachten eruit ziet:
Dit keer is er wel al het 1 en het ander gebeurd. Het zal kort worden, want ik schreef niet zo veel op en veel ging dus verloren in de eindeloze diepten van mijn gedachten. De volgorde kan ook wat verschillen vertonen met de werkelijkheid, maar weten jullie veel.
Maandag gingen we kijken naar de thesisvoorstelling van Naty. Mijn nieuwe zus is vanaf nu afgestudeerd als veearts. Ze liep de hele dag nerveus rond, maar het was werkelijk goed! Proficiat zus! Daarna gingen we met de familie eten in een restaurant, want het was een speciale gelegenheid. De Morales' (vooral madre en padre) konden zelfs met de nodige moeite hun trots niet verbergen en terecht. Na het eten kwam er nog koppel dat ik - uiteraard- niet kende, maar volgens betrouwbare bronnen was het familie of naaste vrienden. Hier vieren ze iets speciaals met whisky. Jack Daniels om te specificeren. Ze drinken dat heel graag, maar dat kost hier stukken van mensen. Ik lust dat echter niet en zei dat ook, maar voor de grotere gedachte moest ik toch 1 glas meedrinken; de toost. Iedereen brengt een gelukwens uit waarop het woord Salud! volgt. Aan zee wist ik echter nog niet dat het de bedoeling is van 1 slok te nemen en dat iedereen elk op zijn beurt een toost uitbrengt. Dat was nogal sullig toen ik daar als enige na 1 toost zonder drank zat, maar ik kreeg algauw een nieuw glas en ik was geleerd. Dus weer naar die tafel, bracht ik mijn toost uit dat ze gelukkig mocht zijn in het leven etc. etc.. Dat was in het Spaans en dat ging - al zeg ik het zelf- vlotter dan ik had durven hopen.
Omdat ik whisky dus niet lust, dacht ik dat dit wel een goed moment was om mijn Omer boven te halen. Het was tenslotte een speciale gelegenheid en Omer is - zoals u, de aandachtige lezer, wel weet - veel beter. Mijn familie vond het naar eigen zeggen lekker en ik geloof hen. Het genot was echter geheel mijner zijde, want na 1 maand van onthouding voelde dat als een engeltje dat op mijn tong urineerde. Mijn oprechte excuses aan dhr.. Wim Vangheluwe, vertegenwoordiger van de Kerk, voor deze blasfemistische opmerking. Even later haalde ik ook mijn andere vriend Jules (Destrooper nvdr.) uit mijn magische valies. Heerlijk.
De echte school is ondertussen ook al begonnen en de les zijn iets interessanter, maar nog steeds niet altijd. We zijn met 2 klassen in heel de school. Hotelleria en Turismo, dat laatste volg ik samen met 3 chica's van YFU. Vandaag was de eerste evaluatie. Ik ben hier nu al een maand. Mijn Spaans gaat al een stuk beter, maar nog altijd behoorlijk slecht... Wat echter zorgwekkender is, is het feit dat ik vandaag effectief genoten heb van een vettige hamburger. Eigenlijk was die helemaal niet zo lekker, maar honger (en een overvloed aan rijst en de daarbij komende afkeer voor dit product) is de beste saus! Na deze maaltijd gingen we met de taxi naar het YFU-kantoor om er Ximena te gaan bezoeken. We moesten onze paspoorten ophalen, die we eerder deze week bij de dienst immigratie hadden moeten afgeven. Altijd welkom als we zijn (dat is heus) bij YFU werden we guacamole, een info- en een invulformulier voorgeschoteld. Die guacamole bleek het zwaarste gerechtje te zijn. De rest was eerder lichte kost en daar waren we dan ook vlug door. Ik ga naar de jungle in het oosten van het land met een enorme bende YFU'ers. Ik heb er zin in. Verder werd er nog wat gekwebbeld, gelachen en gepraat over de gastfamilies en andere vacas y terneros. De repen chocolade van Kinder werden in een sneltempo naar binnen gewerkt onder het motto dat eentje meer toch geen kwaad kan. Dit motto werd dan gevolgd door een slecht gevoel van geen karakter. De oplossing voor dat probleem bleek doodeenvoudig nog meer chocolade te zijn. U snapt vast wel dat het duo in kwestie zo eventjes zoet was. Kinderchocolade heeft zijn vaste fanbasis vanaf nu in Quito en die bestaat uit Annemarie en Mira. Onze paspoorten hebben we - wat had u dan gedacht - nog niet teruggekregen. Volgende week krijgen jullie ze, zo klonk het. Dat wil ik wel nog eens zien. Ik laat het echter niet aan mijn hart komen.
Verder heb ik nog geskypet met de immer sympathieke Judy en de al even immer sympathieke Louise. Ook Saraguay was van de partij. Hetzij heel kort, want een Belgische vriendin eiste haar op. Ik begin me op mijn gemak te voelen of dat maak ik mezelf toch wijs. Ik merk dat ik dikwijls tegen mezelf praat in het Frans of het West-Vlaams, omdat ik beide talen niet wens te vergeten. Sommige mensen kijken me vreemd aan als ik diezelfde spuuglelijke straat met zijn geel-rood-zwart gesteente aanspreek. Als ik mezelf dan soms ook even Stromae waan en zonder veel nadenken Formidable roep en de America oversteek, wordt er al eens geclaxonneerd. Die straat is namelijk niet over te steken en dat moet je dan ook gewoon dóen. Het verkeer ben ik al gewend. Tegen een slechte chauffeur zeg je 'CAMARON(A)'. Meestal is het met 'a'. Ik leerde al de Spaanse vertaling van 'vrouw ah stuur is bloed aan de muur'. Het is het weinig-aan-de-verbeelding-overlatende 'mujer al volante, peligro constante'. Als deze morgen 2 vrouwen er in slaagden van een spelletje levende Rush Hour te spelen en de hele straat te blokkeren, schoot de zin toch wel eens door mijn hoofd en kwam ze zelfs uit mijn mond. Niet te luid natuurlijk, maar ik hoorde links en rechts van mij ook al wat onverstaanbaar gemompel, dat onmiskenbaar uit verwijten bestond, gaan naar de 2 desbetreffende camarona's die dachten nog door het oranje te rijden. Ik kwam 10 minuten te laat op school.
Geen incidenten meer waar ik kan opkomen, later misschien dus meer als ik een inval van bovenaf krijg. De drum and bass, Nederlandstalige muziek en Belgische trots komt de Ecuadoranen waarschijnlijk de oren uit. Zo blijkt uit het feit dat mijn oudste broer het melodietje van Fifteen Floors plots aanvulde wanneer ik de kamer binnentrad. Kortrijk gaat voor wereldoverheersing! Veni, vidi, vici oftewel ik zien gekomn, ik en gezien en ik en 'ewonn!
Tot noaste kji
, ik heb het gevoel dat ik iets vergeten ben.
ps: Om maar een idee te geven hoe 1 van onze leerkrachten eruit ziet:
woensdag 25 september 2013
Ondertussen in Ecuador...
Gegroet oftewel Buenas Dias
Ik begin aan dit blogbericht zonder echt te weten waar ik over zal schrijven. Nu denkt u, de intelligente lezer, vast: "Is er dan werkelijk niks gebeurd de voorbije 2 weken?". Het antwoord op die vraag is simpel: neen.
We gingen oma bezoeken in een-boerengat-waar-ik-de-naam-van-vergeten-ben. De rit was heel hobbelig aangezien de weg in quasi gebombardeerde staat was, maar Speedy Morales - ja die naam kreeg de vader des huizes toegewezen - baande zich er een weg doorheen. Van de gelegenheid maakten we gebruik om de bergen eens te bezoeken. Onder deze bergen was er wel 1 speciaal geval. Hij was namelijk voorzien van een -toch ietwat droef- gezicht. Oogt lekker op de foto en we reden verder naar de abuela. We hielden nog 1 stop: Otavalo. Een authentiek marktje (al ben ik daar nu zo zeker niet van...) met truien en alles wat je maar niet nodig hebt afkomstig al dan niet uit Otavalo. Ik kon mij het plezier natuurlijk niet ontnemen een super zachte en warme lamatrui te kopen gemaakt van alpacawol en deed dat dan ook. Hij is echt zo zacht dat ik ga sterven. Er hing geen etiketje in de nek dus 'Made in China' kon er alleszins al niet op staan. Het zal de stereotype gebouwde mannetjes en vrouwtjes van Otavalo chorizo wezen. Die avond was er een feest met heel de familie, want iemand van diezelfde familie vertrekt voor goed naar Spanje. Aan alcohol was er hier wel een tekort. Volgens mijn jongste gastbroer was het gebrek aan plezier daaraan te wijten. De volgende dag keerden we terug naar Quito en daarmee was de kous af.
Ik ging 2 weken geleden voor het eerst naar school en toen ik ontdekte hoe laag het niveau wel niet lag in de ingresso-cursus, besloot ik er behalve dit niet te veel woorden aan vuil te maken. Even ter verduidelijking: om door te mogen naar het hoger onderwijs in Ecuador moet je een ingangsproef doorstaan. Die is ook naar Ecuadoraanse normen vrij eenvoudig. Er is natuurlijk altijd wel een zootje ongeregeld die erin slaagt om daarvoor te falen. Die jongens en meisjes moeten dan een cursus volgen om het 'examen' nogmaals te proberen. Wij werden daarin geplaatst om ons Spaans bij te schaven. Ik weet nu wel heel zeker dat 120 gedeeld door 5, 24 is, maar behalve dat heb ik tot nu toe nog niet veel Spaans bijgeleerd. Mijn gastbroer leert me meer. Veel dingen die ik moet onthouden, want ik mag ze nooit zeggen en ik moet me beledigd voelen als iemand ze tegen me zegt.
Verder hebben we dit weekend een groot kampvuur gemaakt en gebarbecued in deze volgorde. Vandaag was ik ziek en heb ik veel in mijn bed gelegen. Maandag studeert Naty af. We gaan allemaal naar de proclamatie. Als ik een beetje geluk heb, mag ik misschien een maand gaan gidsen op de Galapagoseilanden. Morgen is weer een nieuwe dag. Ik ben eens benieuwd wat we dan gaan doen. Meer nieuws volgt later ... misschien ...
Ik begin aan dit blogbericht zonder echt te weten waar ik over zal schrijven. Nu denkt u, de intelligente lezer, vast: "Is er dan werkelijk niks gebeurd de voorbije 2 weken?". Het antwoord op die vraag is simpel: neen.
We gingen oma bezoeken in een-boerengat-waar-ik-de-naam-van-vergeten-ben. De rit was heel hobbelig aangezien de weg in quasi gebombardeerde staat was, maar Speedy Morales - ja die naam kreeg de vader des huizes toegewezen - baande zich er een weg doorheen. Van de gelegenheid maakten we gebruik om de bergen eens te bezoeken. Onder deze bergen was er wel 1 speciaal geval. Hij was namelijk voorzien van een -toch ietwat droef- gezicht. Oogt lekker op de foto en we reden verder naar de abuela. We hielden nog 1 stop: Otavalo. Een authentiek marktje (al ben ik daar nu zo zeker niet van...) met truien en alles wat je maar niet nodig hebt afkomstig al dan niet uit Otavalo. Ik kon mij het plezier natuurlijk niet ontnemen een super zachte en warme lamatrui te kopen gemaakt van alpacawol en deed dat dan ook. Hij is echt zo zacht dat ik ga sterven. Er hing geen etiketje in de nek dus 'Made in China' kon er alleszins al niet op staan. Het zal de stereotype gebouwde mannetjes en vrouwtjes van Otavalo chorizo wezen. Die avond was er een feest met heel de familie, want iemand van diezelfde familie vertrekt voor goed naar Spanje. Aan alcohol was er hier wel een tekort. Volgens mijn jongste gastbroer was het gebrek aan plezier daaraan te wijten. De volgende dag keerden we terug naar Quito en daarmee was de kous af.
Ik ging 2 weken geleden voor het eerst naar school en toen ik ontdekte hoe laag het niveau wel niet lag in de ingresso-cursus, besloot ik er behalve dit niet te veel woorden aan vuil te maken. Even ter verduidelijking: om door te mogen naar het hoger onderwijs in Ecuador moet je een ingangsproef doorstaan. Die is ook naar Ecuadoraanse normen vrij eenvoudig. Er is natuurlijk altijd wel een zootje ongeregeld die erin slaagt om daarvoor te falen. Die jongens en meisjes moeten dan een cursus volgen om het 'examen' nogmaals te proberen. Wij werden daarin geplaatst om ons Spaans bij te schaven. Ik weet nu wel heel zeker dat 120 gedeeld door 5, 24 is, maar behalve dat heb ik tot nu toe nog niet veel Spaans bijgeleerd. Mijn gastbroer leert me meer. Veel dingen die ik moet onthouden, want ik mag ze nooit zeggen en ik moet me beledigd voelen als iemand ze tegen me zegt.
Verder hebben we dit weekend een groot kampvuur gemaakt en gebarbecued in deze volgorde. Vandaag was ik ziek en heb ik veel in mijn bed gelegen. Maandag studeert Naty af. We gaan allemaal naar de proclamatie. Als ik een beetje geluk heb, mag ik misschien een maand gaan gidsen op de Galapagoseilanden. Morgen is weer een nieuwe dag. Ik ben eens benieuwd wat we dan gaan doen. Meer nieuws volgt later ... misschien ...
donderdag 12 september 2013
Pedrito Coco
Dag familie, vrienden en sympathisanten
Ik heb al even niks van mij laten horen,
maar zo meteen zal blijken waarom.
Ik ben nu exact 1 week in Ecuador. De
vlucht verliep zonder noemenswaardige incidenten. Ik zat naast een sympathieke
kale man die van Zweedse afkomst bleek te zijn. We hebben wat over koetjes,
kalfjes en Wallander gepraat. Voor het opstappen naar Quito hadden we het
genoegen twee uur te mogen vertoeven op de luchthaven van Schiphol. Dat is
ongeveer de tijd die tussen de aansluiting naar Quito en de vlucht van Brussel
naar Schimmelhol zat. Bij het opstappen, bleek ook dat de Ecuadoranen toch
gehaaster waren dan ons verteld was om hun genummerde plaats in te nemen. Ai ai
ai, caramba...
Wanneer we aankomen ben ik de enige op wie
niemand staat te wachten, behalve Ximaena dan van YFU zelf. Een andere YFU studente uit Estland moest ook
mee met ons. Zij had echter wel een familie, maar die kon niet op de luchthaven
aanwezig zijn om welke reden dan ook. Voor we de parking konden verlaten,
moesten we eerst nog 30 dollar boete betalen, omdat Ximaena haar ticketje van
de parking kwijt was. Goed begonnen, is ...
Onderweg naar het YFU-kantoor weet Ximaena
mij echter te vertellen dat ze een gastgezin gevonden hebben en dat ik er
meteen heen ga. Dat was toch even fijn om te horen, want ik kreeg bijna het
gevoel dat niemand mij wilde. Mijn gastbroer Martin komt me ophalen, maar we moeten
even wachten. In Quito is er een systeem van nummerplaten. Een speciaal
systeem, dat ervoor zorgt dat er niet te veel auto's op de wegen van Quito
rijden. Elke auto krijgt een nummer van 1-10 (ik zeg maar iets) en nr 1 mag
enkel op maandag rijden en maar vanaf 19u30. Het is bij wijze van voorbeeld.
Hetgeen ik zeg klopt niet. Hoe dan ook, Martin mocht nog niet rijden.
Ik was heel welkom bij aankomst. Ik werd
mijn kamer gewezen en zo blijkt heb ik een eigen badkamer! De mama praat heel
vlug, terwijl papa Wilson meer het rustige type is. U ziet, ze vullen elkaar
mooi aan. Verder heb ik nog een zus (tweeling met Martin (24 jaar)) en een
broer Hernan (27 jaar). Die avond zelf al, werd ik alleen gelaten met de mama.
Op zich geen probleem, ware het niet dat Maria - want zo heet de mama - er
vanuit ging dat ik behoorlijk Spaans kan. Nu, ik begrijp wel een stuk, maar
niet als ze zo vlug praat. Zo kwam ze te weten dat mijn moeder een restaurant
had en daarom wafels gebakken had. Dat was ook de reden waarom ik 'cerdo, pollo
y camarones' kende. De teleurstelling viel nogal mee toen Martin het
misverstand de volgende morgen aan de ontbijttafel aan het licht bracht. Dit
deed hij door de wenkbrauwen te fronsen als Maria zei dat mijn mama een
restaurant had. Verder was het gesprek behoorlijk vruchteloos, daar ik niet
goed Spaans kan. We keken dan maar wat TV samen - waar ik dus ook geen snars
van begreep- en wat later besloot ik mijn nieuwe bed voor een jaar eens te
bezoeken.
De volgende morgen nam Martin me mee naar
Atacames, een stad aan de kust. Een busritje van een mooie 8 uur achter de
kiezen, dachten we aangekomen te zijn. Niet dus.
- Even
nog een kleine anekdote: toen we rond de middag uitstapten om te eten, zag ik
de buschauffeur op de grond zitten. Toen ik een 2de keer keek, zag ik dat hij
met zijn voeten een grote steen voor de band van de bus aan het duwen was.
Handrem, Ecuador style. -
We komen dus (niet) aan in Atacames. Ik zie
op het gezicht van Martin dat er iets mis is. Hij wist me te vertellen dat hij
gefopt geweest was door de mevrouw van de busdienst in Quito. We moesten nog
een halfuur/uur op de bus zitten richting Atacames. We moesten dus een nieuw
ticket kopen bij de compagnie met de niet zo toepasselijke naam 'Costañita'.
Uiteindelijk komen we dus toch in Atacames, meer bepaald in Castel Novo. Daar
heeft het gezin Tincho een appartementje waar ik met mijn gastbroer en zijn
vrienden de komende week zou doorbrengen.
De vrienden van Martin kwamen niet veel
later aan. Andres, Andrea, Dino, Erika 'Rika', Juan 'Chuchini' en Renata 'Rena'
zijn hun namen. Dino komt uit Roemenie en kan dus behoorlijk Engels, net als
Juan, maar ik weet niet waar hij het geleerd heeft (hij komt uit Ecuador). We
zijn die avond even uit geweest, maar al gauw bleek dat het er dood was. Het
was tenslotte donderdag. We zetten het feest dan maar verder op het dakterras
van het appartement. Aangezien het verboden is door YFU, heb ik de hele avond
cola moeten drinken. Die Pedrito Coco zag er nochtans niet slecht uit. De
volgende morgen hebben we gezwommen en à la Ecuador, niks gedaan. Hakuna
Matata.
Die dag echter speelde Ecuador tegen
Colombia, een uitmatch. De hoogte van Quito kon hen dus geen voordeel bieden.
Elk café, restaurant ... is hier voorzien van een televisie. De kleine
jeugdherberg die we laatst aandeden, kon net 2 bedden en een badkamertje
voorzien, maar een tv moet er zijn! De restaurants met de grootste tv's zaten
het volst en iedereen bekijkt gespannen de match.
Ecuadoranen zijn trots op hun team. Een
voetbalmatch is dus een niet te missen evenement als u beslist het land ooit eens met uw aanwezigheid te verblijden. De plaatselijke zelfstandige
mag er dankbaar om zijn. Alhoewel ze niet kunnen samenspelen en Colombia
duidelijk het betere team is van de twee, blijven ze er toch in geloven. Als
blijkt dat het balbezit de hele tijd voor Colombia is en elke minieme kans in
de kiem gesmoord wordt - al dan niet door het geklungel van Ecuador zelf, sorry
- wordt de sfeer al gauw grimmiger. Die ene leukerd die buiten met zijn
vuvuzela de hele tijd Colombia staat te schreeuwen, had niet bepaald een meerwaarde
voor die sfeer, maar het zal hem worst gewezen hebben. Er komt nog een goal
tegen, samen met het gevloek van een restaurant vol Ecuadoranen. Je hoefde echt
geen Spaans te kunnen om te verstaan wat er gezegd werd.
Plots is daar het keerpunt: een fout van
Colombia en een penalty voor Ecuador. Je kon een speld horen vallen. Als de bal
de stip verlaat, veert heel het café in vreugde recht. De bal echter was niet
in dezelfde stemming en besloot keihard naast te gaan. De toon was gezet en het
restaurant liep leeg als de scheidsrechter de aftocht blies. De partij eindigde
2-0 voor Colombia, verdiend moest Martin toegeven. 'Wat is dat toch met ons
team? Ze spelen als goden, maar ze verliezen telkens weer! Dat is omdat ze in
de poule zitten met Argentinië en zo!' Ik zei niks en dacht er het mijne van.
Van folkmuziek heeft niemand hier ooit
gehoord. Ze luisteren naar merengue, samba, salsa en brol (Pitbull nvdr.). Juan
en Dino daarentegen houden ook van rockmuziek, yes. Dat ge-bailar gaat me niet
zo goed af, maar dat komt wel zeker? We zijn in het weekend nog uit geweest,
maar ik slechts 1 avond. De 2de ben ik in slaap gevallen. Ik was kapot door de
jetlag. Elke dag ben ik om 5 of 6u wakker en ben ik om 18u alweer moe. Nu gaat
het al wat beter.
Gisteren dan zijn we naar Mindo vertrokken.
Onderweg zijn we in Santo Domingo gestopt om de match Ecuador contra Bolivie te
volgen en ondertussen iets te eten. Ze speelden 1-1 gelijk, al bij al niet
slecht als je hun spel achteraf bekijkt en het was hun 2de keeper. Dat bewees
hij door een bal die hij eigenlijk moest tegenhouden, toch maar door te laten
na een aarzelende tik met de vingers. We zetten de rit verder richting Mindo en
komen 's avonds laat aan. We eten pizza, want we hebben niet veel geld meer en
mijn bankkaart werkt niet (net als mijn telefoon nvdr.).
De volgende dag (vandaag dus) deden we een
7-tal deathrides in een natuurgebied bij de Rio Blanco. Die eigenlijk Rio Café
moest genoemd hebben, maar wie ben ik om daar een mening over te hebben
natuurlijk. Het was heel plezant en u kan mijn zeer fotogenieke aangezicht
(ahum) bewonderen op mijn blog.
Nu is het dus verder afwachten of ik in dit
gezin mag blijven. Ik vind het wel een tof gezin. Het is niet dicht bij alles,
maar ook niet ver. Zoals alles hier. Misschien, een beetje, soms, kan zijn,
tgoja, we zien wel. Dat is de Ecuadoraanse mentaliteit. O ja, ook hier geldt de
wet van de vlugste in het verkeer en bushaltes, tjah. Je fluit eens en de bus
stopt. Je springt er op, zegt waar je heen moet, betaalt vervolgens en klaar is
Kees, euh Paco.
Saludos
Bernd
11/09/2013
Ps: boodschap aan mama: sinds gisteren is
de eerste Ecuadoraanse OV2'er ook een feit. Zend je de papieren op?
more coming soon.
Abonneren op:
Posts (Atom)