Ik ben hier nu een goede 2 maanden en vorige week ben ik - zoals u, trouwe volgers, misschien wel al opgemerkt hebben- een week naar La Casa Del Suizo geweest. Dit betekent zoveel als 'Het Huis van de Zwitser'. Net als het stereotype wil, was alles er zeer duur (zelfs naar Europese normen) en kon het merendeel je er helpen in het Duits of Engels. Natuurlijk kon je ook Spaans praten als je dat echt wilde.
Op de dag des Heren 13 november 2013 vertrokken wij voor alweer een reis in het onbekende, een sprong in het duister. Het avontuur begon in 'Hostal De La Reina' en La Reina Victoria. Dit is heel dicht bij mijn huis en dat was dus echt heel vreemd om de nacht door te brengen op amper 2 à 3 grote blokken verder. Iedereen kende elkaar al. Dat maakte de drempel natuurlijk heel groot om met anderen te gaan praten. Een ander probleem was dat 28 van de 40 uitwisselingsstudenten Duitstalig waren. Duits was dus de voertaal. Ik heb veel Duits bijgeleerd de voorbije week. Gelukkig kan ik me toch een beetje behelpen in het Duits, want van de jongens waren er 3 die niet uit een Duitstalig land kwamen. Eigenlijk wel een beetje zelfzuchtig van hen om dan ook de hele tijd Duits te praten, maar ergens begrijp ik het wel. Nu ja, goed, 3de keer goede keer zeker en Duits werd dus de voertaal.
Toen ik aankwam in de jeugdherberg werd ik door iemand heel serieus gevraagd wat ik daar dan wel deed en of ik al dan niet een uitwisselingsstudent was. Een beetje op mijn tenen getrapt antwoordde ik dat ik geen uitwisselingsstudent was en dat de YFU-vlaanderen-T-shirt, die op dat om mijn borst hing, er 1 was die ik gekocht had van een voddenmarchang ergens op straat in Quito. Gelukkig vatte ze het niet te vijandig op, want het was niet zo bedoeld, maar kwam er wel zo uit. Dat realiseerde ik me achteraf. De mensen begonnen één voor één binnen te sijpelen. OEE I MISSED YOU SO MUCH etc. etc. werden uitgewisseld. Ik hoefde het echter geen enkele keer te zeggen, want ik kende niemand. Verder ben ik gewoon ook niet dat type, toch niet openbaar. 't Is waarschijnlijk gewoon een beetje jaloezie dit cynische stukje.
Ik sliep op de kamer met 3, verassing - horrible pun intended-, Duitsers. Over het algemeen waren het allemaal wel nog toffe knullen eigenlijk. Het verdere verloop van de avond is niet zo interessant. Iedereen haalde verhalen op. We gingen eten, maar ik wilde niet naar de McDonald's. Samen met 2 Duitsers en een Noor met een blauwe poncho gingen we naar een papas fritas. Het duurste menu was geloof ik $1,60 en daarna zat je ook echt vol. Zwakke maagjes lopen ook al vlug weer leeg, maar dat is het altijd waard! De buurt waar we gingen was niet onveilig, maar het is natuurlijk nooit de bedoeling op te vallen in Quito. De Noor vond er niks beters op dan met zijn felblauwe poncho en korte short mee te gaan. Gelukkig is dit Guayaquil niet, maar ik zeg het je nu: high-profile = low-level idea. We keerden terug naar het hotel, bleven veel te laat op en moesten nog veel vroeger weer op.
Donderdag, Noviembre 14, 2013. Ontbijt om 6u 's morgens. We hadden amper 4u geslapen, maar met uren bus in het vooruitzicht viel dat wel mee. Nu lees ik in de brief van YFU: 'opportunities to stop for photographs, overlooking lush green valleys and beautiful sparkling waterfalls and the Antisana volcano.' Ik herinner me inderdaad een keer gestopt te zijn. Het tankstation was dan wel het enige dat er te fotograferen viel en zo overlooking lush green was die niet. Primax is oranje. De watervallen liepen langs de ramen en kon je dus wel op de gevoelige plaat vastleggen. De Antisana vulkaan moet ook ergens tussen Quito en Napo gelegen hebben. Vraag me echter niet waar.
Na een rit van 5 uur kwamen we aan in Punta Ahuano (geweldig exotische naam, nee?), een klein havenstadje (klein mag je wel héél letterlijk nemen) op de noordelijke oever van de rivier de Napo. Daar werd onze bagage in een boot geladen en wij even later, na voorzien te zijn van zwemvesten, ook. 15 minuten varen in een smalle kano langs prachtige natuur, maar al waar ik aan kon denken was een vers T-shirt en stante pede in dat zo veelbelovende zwembad springen. Het was er snikheet. Ik ben al Belgisch en dan nog eens het Quitoklimaat gewend... Mijn wens kwam uit. De kamers werden verdeeld en niets stond mij nog in de weg om zonder veel elegantie in het zwembad te springen. Deze keer sliep ik met 2 Duitsers en een Noor op de kamer. Ze waren nog in de meerderheid, maar net als voorheen verloren ze dus al vlug terrein. De dag ging voorbij. Er waren geen activiteiten gepland voor die dag. Ik pendelde een beetje van groepje naar groepje en zette me gewoon wat in de grote groep jongens. Het werd alweer laat en idem vroeg.
Viernes, 15 november 2013. Om 7u30 werden we aan het ontbijt verwacht. We moesten een trap naar boven en daar wachtte ons het walhalla van ontbijt op. Ik heb zoveel gegeten die week. Een tafel vol was voorzien enkel en alleen voor dessert! Ook voelde het geweldig goed om de bak rijst die op het geweldig rijkgevulde buffet stond, straal te negeren. Even later vertrokken we op avontuur Misicocha. Dit klinkt geweldig spannend en dat geef ik maar al te graag toe. Dit avontuur bestaat uit een wandeling in een primair regenwoud. Deze bomen zijn dus nog niet zo heel oud. Zoals u vast al gelezen heeft in mijn weetjespagina, is Ecuador de grootste exporteur van balsahout. Deze boom was er dus in overvloed aanwezig. De boom die me echter het meeste intrigeerde, is er een waarvan ik de naam al vergeten ben. Heel ontgoochelend, het spijt me... De boom in kwestie echter beweegt. Het heeft zijn wortels grotendeels bovengronds en die zijn bezaaid met stekels. De boom groeit om de zoveel tijd nieuwe wortels aan en die groeien in een welbepaalde richting. Ondertussen sluit hij de voedseltoevoer naar de wortels aan de andere kant af en sterven deze uiteraard af. Door dit systeem verplaatst de boom dus langzaam maar zeker.
De gids toonde ons ook nog hoe je hoeden moest maken met hetgeen je in de jungle vindt. Hij haalde zijn CrocodileDundeeyoucallthisaknife-thisisaknife uit en toonde het enkele keren voor. Regenbestendig was de hoed gemaakt van 'olifantenoor' (zo heet de plant, u kunt u zich wel voorstellen hoe ze eruit ziet) wel, windbestendig echter niet. Er werd ons beloofd dat we de rivier gingen mogen afvaren in vlotten die we zelf gemaakt hadden. De gids zou het ons voortonen. Dat deed hij ook alleen waren wij er nog niet. De vlotten waren met andere woorden al af als wij daar aankwamen. Een gemist kans vind ik persoonlijk. Een vlot in Ecuador heet una balsa, naar het gelijknamige woord. Net zoals wij Kodak zeggen tegen een fotocamera of Pampers tegen luiers, doen zij dat dus ook. Daar is een geleerd woord voor en dat is 'merkverwatering' (of antonomasie, maar dat is niet helemaal hetzelfde). Voor meer info zie Wiki. We zwommen in de rivier en dat was gewoon geweldig zalig. Het was verfrissend en ook gewoon het idee dat we in het Amazonewoud aan het zwemmen waren! Verder ging alles vlotjes - haha.- en kwamen op tijd voor het eten aan in la Casa. In de namiddag was er alweer niks voorzien. Zo ging de tijd voorbij en al gauw was het ...
Samédi, 14 novembre 2013. a continuar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten