Hand in hand kameraden, hand in hand voor rood en wit. Geen woorden, maar daden lang leve rood en wit!

Beste lezer(es)

"Hoezee!" hoor ik de mensen denken, die zich via e-mail voorzagen op updates van deze blog over het wel en wee van deze jonge knaap. Diezelfde knul die nu ondertussen bijna 2 maanden in zijn 'apenland' zit. Ja, Ruben Vdnb, dat is het soms wel. Apen ben ik echter nog niet tegengekomen, maar daar komt volgende week misschien verandering in! (Alhoewel Annemarie & Mira nu toch aan iemand denken) Ik ga het deze keer kort houden, want vroegtijdige dementie is mijn deel alweer en dus vergeet ik vaak dingen. "Waarom schrijf je die dan niet op?" Goeie vraag, zou mijn gevatte antwoord daar dan op kunnen zijn. Het antwoord daarop zal echter uitblijven, want ik ben ook op zoek. Ondertussen heb ik alweer een hele alinea verprutst zonder iets te zeggen. Regelrecht het universum en daarmee de Helaasheid der Zinnen in. Maar wie kan het wat schelen, zo zijn er zo velen. Ik vind De Kreuners bij deze een slechte band. Het mag geweten zijn. Wirarg ben ik nog steeds, check.

Om het chronologisch te houden begin ik bij gisteren of nee, toch niet. Vorige week was er een storm. U denkt waarschijnlijk dat dit weetje de nieuwswaarde van een HLN.be-bericht heeft, maar neen, zo is het niet. Als het hier stormt, dan wil je even niet op deze plaats zijn. Er was dus een storm, una tormenta (vrouwelijk woord...). Het was er zo eentje die de straten doet beven en -sorry voor de details- als je op het gemak op 't wc zit, je goed doet verschieten als de aarde dermate ip en nere, weg en were, ni te traag en ni te zjere gaat dat de keramiek onder mijn wezen begint te schudden. Niet zo fijn, ook niet om te lezen waarschijnlijk hihi. Ik dacht dat ik al wat gewend was, maar het kan dus verkeren dat je in de kamer naast die van je zus zit (nvdr. om daar te geraken dien je eerst 6 à 7 meter van de voordeur naar haar deur te lopen). Je wil dus weg, want je hebt het gehad met de pc. Dat kan, maar die enkele meters overbruggen zonder een nat pak aan over te houden kan niet. No tan cerca.

Bliksemschichten flitsen elke 5 seconden en dat is maar heel lichtjes overdreven! Om nu eindelijk terzake te komen en uit te leggen waarom ik geen internet meer had, die bliksemschichten zijn zo fel en sterk dat ze ergens insloegen en eensklaps de router de elektrische stoel toedienden - zonder natte spons op het hoofd-. Een muffe brandgeur en een week en een half zonder internet zijn het resultaat van deze brute moord. Ik hield me dus maar bezig met mijn brieven af te werken, films te kijken (mijn familie is in het bezit van een heuse collectie klassiekers, die je hier voor een prikje op legale wijze (nvdr. alles is hier legaal) kan kopen in de vele dvd-winkeltjes), Louises dagboek in orde te brengen en heel veel niks doen. Wereldkampioenschappen bestaan er hier van deze laatste sport, zonder sponsors en weinig officieel, maar iedereen doet het. Ik ben ook nog een avond naar de Bungalows geweest. Dit is een plaats waar veel discotheken zijn en waar het stikt van de gringo's. Ik hoor daar bij en voor mij is het daar dus gevaarlijk. Ik was gelukkig niet alleen, Alina was mee iemand die ik hier leerde kennen. Dat zet de vriendenteller ondertussen op een mooie 2.

Als ik alleen thuis ben, hetgeen af en toe wel eens voorvalt, gaan de boxen aan en zing ik nog eens. Ik mis mijn hobby's wel heel erg. Circus kan ik hier nog wat doen, zingen en gitaar spelen blijkbaar ook, Chiro is latinospaans voor 'geen rotte frank meer hebben' dus dat bestaat hier niet onder de vorm die ik ken. Tekenen moet ik echt weer eens opnemen. Voetballen gebeurt wel nog af en toe, want daar zijn ze hier fan van. Mijn broer maakte me al duidelijk dat we tegn us kasse gaan krijgen als Ecuador ooit tegenover België staat. Zo niet dan verslaat Liga de Quito de KVK wel. Altijd hebben ze hier een oplossing klaar. Enkel de dood is onomkeer- en onoplosbaar. De rest valt allemaal ofwel op te lossen ofwel te relativeren. Ik vulde dus mijn dagen. Ik heb vandaag de film 'Invictus' bekeken, fantastische film. Morgen is Raging Bull aan de beurt. Nog een klein 'leuk' feitje. Over de kwaliteit van je aangekochte film kan je nooit zeker zijn. Sommige video's zijn bijvoorbeeld in de cinema gefilmd en dat brengt al hetgeen waarvoor ik van de cinema wegblijf met zich mee: popcorn, krakende chips, geslurp aan cola enz. Het grappigste dat ik tegenkwam viel voor met de film 'The Departed'. Dit is een pareltje van Martin Scorcese, maar de piraat die deze dvd brandde besloot maar de helft van de film op de dvd te zetten. Heel fijn vond ik dat.

Ik moet nu gaan slapen. Morgen controleer ik dit bericht op tekortkomingen en beschamende grammaticale gebreken. Oja, ik ben -niet- op het midden van de wereld geweest, meer daarover morgen.

Hasta la victoria siempre.

xoxo


ps: Het plezier dat ik had bij het zien van deze foto gun ik jullie bij deze ook! Rustig mama, dit is niet mijn buurt. Allezja, zo ver is het nu ook niet, maar 't is niet mijn buurt, geen zorgen dus. :)

 

Sfeerbeeld Quito

Wie danst Salszing Matilda met mij? (of Een maand later)

Hola

Dit keer is er wel al het 1 en het ander gebeurd. Het zal kort worden, want ik schreef niet zo veel op en veel ging dus verloren in de eindeloze diepten van mijn gedachten. De volgorde kan ook wat verschillen vertonen met de werkelijkheid, maar weten jullie veel.

Maandag gingen we kijken naar de thesisvoorstelling van Naty. Mijn nieuwe zus is vanaf nu afgestudeerd als veearts. Ze liep de hele dag nerveus rond, maar het was werkelijk goed! Proficiat zus! Daarna gingen we met de familie eten in een restaurant, want het was een speciale gelegenheid. De Morales' (vooral madre en padre) konden zelfs met de nodige moeite hun trots niet verbergen en terecht. Na het eten kwam er nog koppel dat ik - uiteraard- niet kende, maar volgens betrouwbare bronnen was het familie of naaste vrienden. Hier vieren ze iets speciaals met whisky. Jack Daniels om te specificeren. Ze drinken dat heel graag, maar dat kost hier stukken van mensen. Ik lust dat echter niet en zei dat ook, maar voor de grotere gedachte moest ik toch 1 glas meedrinken; de toost. Iedereen brengt een gelukwens uit waarop het woord Salud! volgt. Aan zee wist ik echter nog niet dat het de bedoeling is van 1 slok te nemen en dat iedereen elk op zijn beurt een toost uitbrengt. Dat was nogal sullig toen ik daar als enige na 1 toost zonder drank zat, maar ik kreeg algauw een nieuw glas en ik was geleerd. Dus weer naar die tafel, bracht ik mijn toost uit dat ze gelukkig mocht zijn in het leven etc. etc.. Dat was in het Spaans en dat ging - al zeg ik het zelf- vlotter dan ik had durven hopen.
Omdat ik whisky dus niet lust, dacht ik dat dit wel een goed moment was om mijn Omer boven te halen. Het was tenslotte een speciale gelegenheid en Omer is - zoals u, de aandachtige lezer, wel weet - veel beter. Mijn familie vond het naar eigen zeggen lekker en ik geloof hen. Het genot was echter geheel mijner zijde, want na 1 maand van onthouding voelde dat als een engeltje dat op mijn tong urineerde. Mijn oprechte excuses aan dhr.. Wim Vangheluwe, vertegenwoordiger van de Kerk, voor deze blasfemistische opmerking. Even later haalde ik ook mijn andere vriend Jules (Destrooper nvdr.) uit mijn magische valies. Heerlijk.

De echte school is ondertussen ook al begonnen en de les zijn iets interessanter, maar nog steeds niet altijd. We zijn met 2 klassen in heel de school. Hotelleria en Turismo, dat laatste volg ik samen met 3 chica's van YFU. Vandaag was de eerste evaluatie. Ik ben hier nu al een maand. Mijn Spaans gaat al een stuk beter, maar nog altijd behoorlijk slecht... Wat echter zorgwekkender is, is het feit dat ik vandaag effectief genoten heb van een vettige hamburger. Eigenlijk was die helemaal niet zo lekker, maar honger (en een overvloed aan rijst en de daarbij komende afkeer voor dit product) is de beste saus! Na deze maaltijd gingen we met de taxi naar het YFU-kantoor om er Ximena te gaan bezoeken. We moesten onze paspoorten ophalen, die we eerder deze week bij de dienst immigratie hadden moeten afgeven. Altijd welkom als we zijn (dat is heus) bij YFU werden we guacamole, een info- en een invulformulier voorgeschoteld. Die guacamole bleek het zwaarste gerechtje te zijn. De rest was eerder lichte kost en daar waren we dan ook vlug door. Ik ga naar de jungle in het oosten van het land met een enorme bende YFU'ers. Ik heb er zin in. Verder werd er nog wat gekwebbeld, gelachen en gepraat over de gastfamilies en andere vacas y terneros. De repen chocolade van Kinder werden in een sneltempo naar binnen gewerkt onder het motto dat eentje meer toch geen kwaad kan. Dit motto werd dan gevolgd door een slecht gevoel van geen karakter. De oplossing voor dat probleem bleek doodeenvoudig nog meer chocolade te zijn. U snapt vast wel dat het duo in kwestie zo eventjes zoet was. Kinderchocolade heeft zijn vaste fanbasis vanaf nu in Quito en die bestaat uit Annemarie en Mira. Onze paspoorten hebben we - wat had u dan gedacht - nog niet teruggekregen. Volgende week krijgen jullie ze, zo klonk het. Dat wil ik wel nog eens zien. Ik laat het echter niet aan mijn hart komen.

Verder heb ik nog geskypet met de immer sympathieke Judy en de al even immer sympathieke Louise. Ook Saraguay was van de partij. Hetzij heel kort, want een Belgische vriendin eiste haar op. Ik begin me op mijn gemak te voelen of dat maak ik mezelf toch wijs. Ik merk dat ik dikwijls tegen mezelf praat in het Frans of het West-Vlaams, omdat ik beide talen niet wens te vergeten. Sommige mensen kijken me vreemd aan als ik diezelfde spuuglelijke straat met zijn geel-rood-zwart gesteente aanspreek. Als ik mezelf dan soms ook even Stromae waan en zonder veel nadenken Formidable roep en de America oversteek, wordt er al eens geclaxonneerd. Die straat is namelijk niet over te steken en dat moet je dan ook gewoon dóen. Het verkeer ben ik al gewend. Tegen een slechte chauffeur zeg je 'CAMARON(A)'. Meestal is het met 'a'. Ik leerde al de Spaanse vertaling van 'vrouw ah stuur is bloed aan de muur'. Het is het weinig-aan-de-verbeelding-overlatende 'mujer al volante, peligro constante'. Als deze morgen 2 vrouwen er in slaagden van een spelletje levende Rush Hour te spelen en de hele straat te blokkeren, schoot de zin toch wel eens door mijn hoofd en kwam ze zelfs uit mijn mond. Niet te luid natuurlijk, maar ik hoorde links en rechts van mij ook al wat onverstaanbaar gemompel, dat onmiskenbaar uit verwijten bestond, gaan naar de 2 desbetreffende camarona's die dachten nog door het oranje te rijden. Ik kwam 10 minuten te laat op school.

Geen incidenten meer waar ik kan opkomen, later misschien dus meer als ik een inval van bovenaf krijg. De drum and bass, Nederlandstalige muziek en Belgische trots komt de Ecuadoranen waarschijnlijk de oren uit. Zo blijkt uit het feit dat mijn oudste broer het melodietje van Fifteen Floors plots aanvulde wanneer ik de kamer binnentrad. Kortrijk gaat voor wereldoverheersing! Veni, vidi, vici oftewel ik zien gekomn, ik en gezien en ik en 'ewonn!

Tot noaste kji
, ik heb het gevoel dat ik iets vergeten ben.


ps: Om maar een idee te geven hoe 1 van onze leerkrachten eruit ziet: