Ik ben net thuis van 2 heel erg leuke weken in het zonovergoten Venetië. Dat ligt in Italië. Daar genoot ik van de zon, de pizza en de Moretti en ging ik naar Patti Smith kijken in het Teatro Verde . Dit heeft eigenlijk weinig te maken met mijn YFU-avontuur naar Ecuador, maar ik wil het jullie desalniettemin niet onthouden! Het was een geweldig optreden! 66 jaar is ze en ze speelt nog steeds de pannen van het dak. Ze raakte me echter diep op een negatieve manier toen ze de snaren van haar gitaar al prekend over de opwarming van de aarde en de vrijheid van elk mens en dier, aan stukken trok. Geloei klonk doorheen de arena, want zo'n kapotte snaar dat maakt veel lawaai. Patti: DAT DOE JE NIET ZOMAAR MET EEN MOOIE GITAAR. 'This is the best thing you can make with a piece of wood,' (geparafraseerd) zei ze, doelend op de gitaar.
Waarom ik eigenlijk echt weer een bericht schrijf op mijn blog is omdat al die anderen nu beginnen aan hun tocht. Ik zit hier nog in België en ook al beloven ze 34 graden, voor nu ziet het niet naar uit dat we dat zullen halen, maar goed. Enkele vrienden die ik bij YFU maakte en anderen die met AFS ander oorden opzoeken, gaan nu 1 voor 1 naar hun gastland. En ik? Tja, ik wacht in spanning af op informatie omtrent mijn gastgezin. Ik laat het echter niet aan mijn hart komen!
Morgen heb ik afgesproken met iemand en het zal waarschijnlijk de laatste keer zijn dat ik haar zie... Dat denk ik nu bij elke persoon die ik zie. Net alsof ze dood gaan of zo. 'Dit is wellicht de laatste keer dat ik je zie'. Eigenlijk moet dat zijn '... tot ik terugkom,' maar dat wordt er in mijn hoofd niet bijgedacht. Enkel bij onze teerbeminde Jan Becaus is het bittere ernst, want vanavond was het werkelijk de laatste keer dat je hem zag en ik heb het dan nog wel gemist ook.
Morgenavond dan begin ik aan een ander avontuur, hetzij op iets kleinere schaal. Folkfestival Dranouter opent zijn poorten en daarbij horende modderpoelen! Zoals eerder vermeld: 34 graden! Ik mag bloemen geven op het hoofdpodium de 'Kayam' aan Shantel en zijn orkest! Het worden weer dolle dagen Dranouter (je ziet ik hou van alliteraties, misschien moet ik overwegen bij Studio Vandersteen te gaan werken).
Ik ben blij dat ik deze gemengde gevoelens over vertrekken en zien gaan even kwijt ben. Nog een maand en ik vertrek zelf. Het wordt spannend, dat merk ik aan mijn mama. Zij is namelijk minder opgezet met het hele project, maar lieve mama: als ik nu ooit het nest verlaat en alleen ga wonen -dat komt wel ... ooit ... -, zal de klap minder hard aankomen!
Het voelt misschien aan alsof dit bericht over niks gaat. Eigenlijk is dat ook zo, maar op deze manier kan ik mijn warrige hoofd even leegmaken. Net als Perkamentus in de Harry Potter-boeken, maar dan zonder toverstok en zonder hersenpan.
Beste vrienden, jullie hebben nog tot 4 september tijd om mij te zien. Zij die dat het waard vinden om daar enige moeite voor te doen, doe het dan aub! Een jaar lijkt lang, maar het gaat zo voorbij. Dat hoop ik ten minste en met mij ons moeder.
xoxo
Gossip Bernd
