Feest in Quito

Een update, daar zaten we allemaal op te wachten!
Wacht maar verder, 't zal niet voor nu zijn.
Maar hij komt!
vroeg of laat
of zo

Leeuw

Beste lezers

Hier komt een relatief korte update over hetgeen dit weekend gebeurd is. Ik wil het niet aan iedereen elke keer opnieuw vertellen.

De nacht van donderdag 28 op vrijdag 29 kwam mijn gastoma in Apuela (de naam van het dorp is gewoon toeval) te overlijden. Om 5u 's morgens kwam mijn zus me wekken met het nieuws en eerst sijpelde het niet zo goed door. 'Oma is gestorven en we gaan er nu heen'. Plots werd ik bloednuchter en begon ik net zoals de rest van het gezin in allerijl mijn rugzak te pakken voor 2 dagen. Het ontbijt verliep ongelofelijk stil. We gingen er met 1 auto heen. Er ontbrak 1 plaats, want we zijn met 6 en er zijn slechts 5 zitplaatsen in de grootste auto. De rit duurt ongeveer 5u en in Apuela heb je geen ontvangst. Je kunt je dus goed voorstellen dat de weg er naartoe geen pretje is. Ik sliep amper 4/5u die nacht en de kronkelige wegeltjes vergelijkbaar met de weg van Marrakech naar Ouarzazate deden me dus geen goed. Onderweg werden er echter wel nog mopjes gemaakt en de sfeer was eigenlijk best ok. Oma was dan ook 87 en dus op hoge leeftijd.

Aangekomen in het huis begon - samen met ons - het merendeel van de familie binnen te lopen. Ik heb niet goed begrepen hoe oma gestorven is, maar het is verteld en ze was al een maand of 2 aan het sukkelen. Ik had ze nog gezien 3 maanden voorheen en dat was de eerste en meteen ook de laatste keer. In Ecuador graaft de begrafenisondernemer de put niet. Het dorp is enorm klein (nog triestiger dan Bavikhove nvdr.) en er werd me een spade in de hand geduwd en de vraag gesteld of ik zin had om mee te gaan naar het kerkhof. Ik ging mee en met mij de rest van de mannen. Er werd wat bier gedronken en macabere mopjes gemaakt. Kortom, de sfeer zat erin en het was bloedheet

Een grappig moment was toen de lokale alcoholieker met zijn -wat ooit een flesje frisdrank geweest was, maar nu een met iets anders gevulde - flesje. Het was 'puntas'. Dit is een specialiteit en elke stad heeft zijn eigen puntas met eigen typisch fruit. Hij dronk het zonder fruit. Zonder niets smaakt het ook wel. Wel toen deze man de spade ter hand nam en met een zichtbare hoeveelheid aan inspanning deze de grond in knalde, hoorden we een doffe klap. Hij was op een kist gestoten om en bij de 2 meter diep. Even daarvoor kwamen we ook al een hoekje van een witte zak tegen die van opa bleek te zijn. Opa en oma liggen naast elkaar op het kerkhof. Waarom moest die put precies 2m diep zijn? Blijkbaar zouden de botten een of andere medicinale werking bevatten, meer specifiek het effect van morfine. Om deze reden worden er vaak graven leeggeroofd en des te meer op het platteland, want dat zijn naar het schijnt makkelijke doelwitten.

Omstreeks 5u 's namiddags was de klus geklaard en ik was ook (tet)af. We gingen terug naar het huis en iedereen kletste wat met elkaar. We maakten de puntas en die avond speelden we muziek en dronken we puntas. Ik ging vroeg slapen (1u), want ik was moe. Er was een tekort aan bedden en er moest gedeeld worden. Het bed waar ik en Hernán in moesten slapen echter, voldeed niet aan de nodige afmetingen. Om 8u30 word ik door iets of iemand wakker geschud. Het was Hernán die me kwam melden dat het zijn beurt was om te slapen. :-)

De volgende morgen was de sfeer een heel stuk bedrukter en iedereen weende verschrikkelijk hard tijdens de ceremonie. De kist werd naar het kerkhof gedragen en daar slaagde een oom erin om weg te glijden en op de kist in het gat te vallen. Ik kon met veel moeite mijn lach nog net inhouden, maar dat was erg grappig.

Het is niet allemaal slecht nieuws natuurlijk. Op 29 november 2013 verjaarde net zoals elk jaar op die dag een uitwisselingsstudent en tevens goede vriendin van mij. Iemand die héél goed oplet, ziet in dit stuk tekst een verwijzing naar Beatrijs, de legende. Het is echter met woorden ipv. regels anders zou het wel een hel lange tekst worden. Op zondag ging ik samen met Annemarie en Mira naar de zoo in Guayllabamba. Het werd een fijne en enorm warme dag. We waren tot tweemaal toe getuige van de geslachtsdaad van de Galapagosschildpad. Dit is een heel indrukwekkend schouwspel. Je hebt wel veel tijd nodig om het te bekijken. We zagen veel dieren en heel moe kwam ik terug thuis. Mijn familie was er nog niet. Ik vertrok de zaterdagnamiddag al naar huis van Apuela, want ik had afgesproken met Maurice (een Duitser) om naar Baños te gaan, maar hij was ziek. Dat wist ik natuurlijk pas om 6u22 de volgende morgen. De volgende dag vertrokken we dus naar Guayllabamba.

Dat is er even uit. Ik groet u. O ja Leo, gelukkige verjaardag e meid! :)

xoxo Gossip Bernd