Dit keer is er wel al het 1 en het ander gebeurd. Het zal kort worden, want ik schreef niet zo veel op en veel ging dus verloren in de eindeloze diepten van mijn gedachten. De volgorde kan ook wat verschillen vertonen met de werkelijkheid, maar weten jullie veel.
Maandag gingen we kijken naar de thesisvoorstelling van Naty. Mijn nieuwe zus is vanaf nu afgestudeerd als veearts. Ze liep de hele dag nerveus rond, maar het was werkelijk goed! Proficiat zus! Daarna gingen we met de familie eten in een restaurant, want het was een speciale gelegenheid. De Morales' (vooral madre en padre) konden zelfs met de nodige moeite hun trots niet verbergen en terecht. Na het eten kwam er nog koppel dat ik - uiteraard- niet kende, maar volgens betrouwbare bronnen was het familie of naaste vrienden. Hier vieren ze iets speciaals met whisky. Jack Daniels om te specificeren. Ze drinken dat heel graag, maar dat kost hier stukken van mensen. Ik lust dat echter niet en zei dat ook, maar voor de grotere gedachte moest ik toch 1 glas meedrinken; de toost. Iedereen brengt een gelukwens uit waarop het woord Salud! volgt. Aan zee wist ik echter nog niet dat het de bedoeling is van 1 slok te nemen en dat iedereen elk op zijn beurt een toost uitbrengt. Dat was nogal sullig toen ik daar als enige na 1 toost zonder drank zat, maar ik kreeg algauw een nieuw glas en ik was geleerd. Dus weer naar die tafel, bracht ik mijn toost uit dat ze gelukkig mocht zijn in het leven etc. etc.. Dat was in het Spaans en dat ging - al zeg ik het zelf- vlotter dan ik had durven hopen.
Omdat ik whisky dus niet lust, dacht ik dat dit wel een goed moment was om mijn Omer boven te halen. Het was tenslotte een speciale gelegenheid en Omer is - zoals u, de aandachtige lezer, wel weet - veel beter. Mijn familie vond het naar eigen zeggen lekker en ik geloof hen. Het genot was echter geheel mijner zijde, want na 1 maand van onthouding voelde dat als een engeltje dat op mijn tong urineerde. Mijn oprechte excuses aan dhr.. Wim Vangheluwe, vertegenwoordiger van de Kerk, voor deze blasfemistische opmerking. Even later haalde ik ook mijn andere vriend Jules (Destrooper nvdr.) uit mijn magische valies. Heerlijk.
De echte school is ondertussen ook al begonnen en de les zijn iets interessanter, maar nog steeds niet altijd. We zijn met 2 klassen in heel de school. Hotelleria en Turismo, dat laatste volg ik samen met 3 chica's van YFU. Vandaag was de eerste evaluatie. Ik ben hier nu al een maand. Mijn Spaans gaat al een stuk beter, maar nog altijd behoorlijk slecht... Wat echter zorgwekkender is, is het feit dat ik vandaag effectief genoten heb van een vettige hamburger. Eigenlijk was die helemaal niet zo lekker, maar honger (en een overvloed aan rijst en de daarbij komende afkeer voor dit product) is de beste saus! Na deze maaltijd gingen we met de taxi naar het YFU-kantoor om er Ximena te gaan bezoeken. We moesten onze paspoorten ophalen, die we eerder deze week bij de dienst immigratie hadden moeten afgeven. Altijd welkom als we zijn (dat is heus) bij YFU werden we guacamole, een info- en een invulformulier voorgeschoteld. Die guacamole bleek het zwaarste gerechtje te zijn. De rest was eerder lichte kost en daar waren we dan ook vlug door. Ik ga naar de jungle in het oosten van het land met een enorme bende YFU'ers. Ik heb er zin in. Verder werd er nog wat gekwebbeld, gelachen en gepraat over de gastfamilies en andere vacas y terneros. De repen chocolade van Kinder werden in een sneltempo naar binnen gewerkt onder het motto dat eentje meer toch geen kwaad kan. Dit motto werd dan gevolgd door een slecht gevoel van geen karakter. De oplossing voor dat probleem bleek doodeenvoudig nog meer chocolade te zijn. U snapt vast wel dat het duo in kwestie zo eventjes zoet was. Kinderchocolade heeft zijn vaste fanbasis vanaf nu in Quito en die bestaat uit Annemarie en Mira. Onze paspoorten hebben we - wat had u dan gedacht - nog niet teruggekregen. Volgende week krijgen jullie ze, zo klonk het. Dat wil ik wel nog eens zien. Ik laat het echter niet aan mijn hart komen.
Verder heb ik nog geskypet met de immer sympathieke Judy en de al even immer sympathieke Louise. Ook Saraguay was van de partij. Hetzij heel kort, want een Belgische vriendin eiste haar op. Ik begin me op mijn gemak te voelen of dat maak ik mezelf toch wijs. Ik merk dat ik dikwijls tegen mezelf praat in het Frans of het West-Vlaams, omdat ik beide talen niet wens te vergeten. Sommige mensen kijken me vreemd aan als ik diezelfde spuuglelijke straat met zijn geel-rood-zwart gesteente aanspreek. Als ik mezelf dan soms ook even Stromae waan en zonder veel nadenken Formidable roep en de America oversteek, wordt er al eens geclaxonneerd. Die straat is namelijk niet over te steken en dat moet je dan ook gewoon dóen. Het verkeer ben ik al gewend. Tegen een slechte chauffeur zeg je 'CAMARON(A)'. Meestal is het met 'a'. Ik leerde al de Spaanse vertaling van 'vrouw ah stuur is bloed aan de muur'. Het is het weinig-aan-de-verbeelding-overlatende 'mujer al volante, peligro constante'. Als deze morgen 2 vrouwen er in slaagden van een spelletje levende Rush Hour te spelen en de hele straat te blokkeren, schoot de zin toch wel eens door mijn hoofd en kwam ze zelfs uit mijn mond. Niet te luid natuurlijk, maar ik hoorde links en rechts van mij ook al wat onverstaanbaar gemompel, dat onmiskenbaar uit verwijten bestond, gaan naar de 2 desbetreffende camarona's die dachten nog door het oranje te rijden. Ik kwam 10 minuten te laat op school.
Geen incidenten meer waar ik kan opkomen, later misschien dus meer als ik een inval van bovenaf krijg. De drum and bass, Nederlandstalige muziek en Belgische trots komt de Ecuadoranen waarschijnlijk de oren uit. Zo blijkt uit het feit dat mijn oudste broer het melodietje van Fifteen Floors plots aanvulde wanneer ik de kamer binnentrad. Kortrijk gaat voor wereldoverheersing! Veni, vidi, vici oftewel ik zien gekomn, ik en gezien en ik en 'ewonn!
Tot noaste kji
, ik heb het gevoel dat ik iets vergeten ben.
ps: Om maar een idee te geven hoe 1 van onze leerkrachten eruit ziet:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten