Ik ben hier weer! Vandaag is het exact 4 maanden dat ik in dit prachtige land met zijn fantastische natuur en fantastische mensen vertoef. Met Johny Turbo, the legend never dies, op de achtergrond en een pak goede moed begin ik aan dit volgende blogbericht. Hetgeen ik hier zal bespreken som ik even kort op (deels om het mezelf wat makkelijker en chronologisch te maken, lege fak die ik ben).
- 6 december, Fiestas de Quito
- Novena
- Kerstmis
- Nieuwjaar
- Post
Op 6 december 1534 werd Quito gesticht (meer info). Om dit te vieren zijn er elk jaar op 5 & 6 december 'Fiestas de Quito'. Dit betekent zoveel als Quitofeesten of vrij vertaald: iedereen komt op straat drinkt zich 'kattelam' en zorgt dat de politie het niet ziet, want drinken op straat is sinds enkele jaren verboden. Veel Quiteños gaan dus naar bars, huizen of kopen zich zo'n zwart plastic zakje. Met andere woorden: goedkope kort'n drank troef! Er zijn veel gratis concerten. Een Duitse vriend (stel je voor na 60 jaar) kwam over vanuit Ambato om deze speciale culturele gebeurtenis te vieren. We gingen naar het park 'Bicentenario'. Dit is de oude luchthaven die gesitueerd is in het midden van de hoofdstad. De nieuwe luchthaven ligt even buiten het effectieve centrum. Daar was er een optreden van iemand die in het Spaans zong. Het beviel ons niet en dus kochten we 2 pintjes en besloten de avond dan ook op die manier.
De volgende dag gingen we met mijn gezin, Paul (de mo- euh Duitser nvdr.), mijn nicht Renata en 5 Belgische meisjes op stap om de cultuur van binnenuit te beleven. Mijn nicht Renata is voor een maand of 3 naar België geweest op uitwisseling. Daar leerde ze deze meisjes kennen die nu op hun eentje doorheen Latijns Amerika aan het reizen zijn. Het was een heel culturele avond. We observeerden nauwgezet de op het ritme bewegende inboorlingen. Dit lukte me amper tot niet en dus genoot ik maar gewoon wat van de folklore op mijn manier. De studie eindigde rond 2u30, want alle clubs moeten dan sluiten. Het dansen had Paul veel moeite gekost en hij was dus heel moe. Hij sliep in mijn bed op een manier die mij niet toestond ook te slapen. We recapituleerden dus nog tot 5u in mijn broer's kamer over wat we allemaal gezien hadden en mijn broer en zus gaven tekst en uitleg bij de lokale gewoonten. De volgende morgen bezochten Paul en ik nog de Teleférico. We namen wat foto's en afscheid en we lieten dit leerrijke weekend achter ons.
Met Kerstmis in aantocht worden net als hier de huizen, de straten etc. versierd met allerlei kitschtoestanden. Een wereldwijde PITA, maar wat doe je eraan? 9 dagen voor Kerstmis start de 'Novena'. Nueve is negen in het Spaans. 9 dagen voor Kerstmis dus wordt er elke dag bij een ander lid van de familie samengekomen om te bidden en kerstliederen te zingen. 'Villancicos' of iets dergelijks heten die liederen. Elke dag komt men dus bij iemand anders samen die dan eten en drinken voorziet (heel vaak dat laatste in overvloedige vorm). In mijn geval was het telkens bij de familie van mijn gastmoeder's kant. Zo leerde ik die zijde van de familie dus kennen. Het was ook vreemd om de gebeden die we als kind zo vaak moesten herhalen in het Spaans te horen. Verder valt er daar niet zo veel meer over te vertellen dus verspil ik uw kostbare tijd niet langer en ga ik over naar het volgende.
Kerstavond. De laatste dag van de Novena is kerstavond of liever kerstmiddag. We kwamen samen voor een uitgebreid middagmaal met moeder's kant van de familie. Cadeaus werden gegeven. De mannen zetten zich buiten te roken als Turken en voeren politieke gesprekken en jennen elkaar zoals het stereotype mannelijke Kommomaangesprek uit observatie gebleken gaat. Uiteraard hoort er bij dat eerste ook bier en daarna wijn. De vrouwen deden binnen hetzelfde, maar als man is het moeilijker om onopgemerkt die gemeenschap binnen te dringen. Veel informatie kan ik u dus niet geven over het verloop van deze gesprekken. Mijn nicht Melissa (20) is zwanger. Daar zal er dus wel het een en het ander over gezegd geweest zijn! Ik had een gesprek over politiek. Iets specifieker: Europa versus Latijns Amerika. Mijn gastvader, een nonkel en ik waren in een verhit debat verwikkeld, maar het was wel uitermate interessant. Veel mensen zijn hier namelijk nogal anti-alles-dat-niet-Ecuadoraans-is. Dit was in dit gesprek echter niet het geval en dus verliep het fijn. We praatten ook veel over films. Het gezelschap gaf me een boel namen van Spaanse films die ik zeker eens moet bekijken. Dit ben ik zeker nog van plan, want de Spaanse cinema is rijk aan enkele pareltjes! Ik raadde hen dan weer enkele Belgische films aan. 1 van die films hebben we zelfs thuis heb ik gezien! "De rouille et d'os" zit in de collectie van mijn gastvader en hij is er heel lovend over. Allez kortom, vive le republique. Rond 22u was het feest afgelopen en iedereen ging moe maar voldaan naar huis.
Met Kerstmis gingen waar naar de kant van mijn gastmoeder. Met Nieuwjaar is het hier dan de gewoonte de andere kant te bezoeken. De kant van mijn gastvader woont in Apuela. Apuela is dat dorpje dat zelfs nog kleiner is dan Bavikhove op de rand van de Sierra en de Oriente. We speelden er voetbal en basket met de 'barones' oftewel de echte mannen. Ja zelfs mijn nonkel en mijn gastvader speelden mee! Het was bijna of geheel Apuela deelnam. La copa de Apuela werd beslecht in een verlies voor mijn team. Natuurlijk ging het niet op anders hadden we gewonnen. De familie is heel muzikaal en elke avond werden liedjes gezongen en gespeeld op de gitaar en de piano. De whisky vloeide rijkelijk. Ik hou daar niet van en hield het dus bij een glaasje wijn. 1 avond werd gewijd aan het spelen (en voor mij vooral het aanleren) van Quarenta. Dit is Spaans voor 40 en het doel is ook heel eenvoudig om het eerst 40 punten behalen. 2 tafels vol ijverige kaarters. Het spel 40 wordt vooral met de mond gespeeld, want voor het eigenlijke spel heeft men vooral een ferme dosis geluk nodig. Joder is de vulgaire vorm van het Spaanse molestar. Wat dat betekent kan u op internet of in elke doorsnee woordenboek vinden. No me jodes viel dus wel enkele keren, maar dat is op zich wel grappig. Even later verzamelde ik een groepje van 4 die het even gehad had met 40 en dus legde ik hen 'Manillen' uit. Na enkele rondes begonnen ze het te vatten en in het 2de spel begon de tactiek ook al wat op te komen. Heel fijn was dat eens terug Manillen.
We beklommen ook de Berg met het gezicht. Deze kunt u op mijn facebookpagina terugvinden in het album 'Speedy Morales'. Links op de foto kan je de weg zien de we aflegden. Het was bloedheet en er was geen schaduw, want de bergflank lag in de volle zon op dat moment. We kwamen ook nog een partij wespen tegen. Ik werd me niks gewaar tot mijn broer mij erop wees dat ik heel traag voorbij moest komen. Als je al bang bent van insecten in Europa ga je hier al huilend naar huis. Een 5-tal steken van deze wespensoort en ze mogen je put beginnen graven vertelde mijn broer me. Ik raakte er zonder kleerscheuren voorbij. Na een dik uur geklommen te hebben, kwamen we aan in Pueblo Viejo of Oud Dorp. De mensen die daar wonen doen de weg die wij deden soms dagelijks (als je doortèrt ben je er in 20 minuten, maar dan moet je ervaren zijn en ook heel vroeg als het nog fris is). Er is ook een 'autoweg' aan de andere kant van de berg, maar niet iedereen heeft een auto. Het uitzicht was fantastisch. We gingen tot helemaal de top. Ik had mijn rugzak meegenomen omdat ik dacht dat we achteraf gingen zwemmen in de rivier. Iedereen wilde zijn dingen dus in mijn rugzak steken en ik had daar ook geen probleem mee. Als ik dan die rugzak afdeed voelde ik plots hoeveel ik wel niet mee had. We gingen op zoek naar 'bolos', een soort grenadineachtige drank met ijs. Het winkeltje was dicht en we wandelden naar 'la punta' ofwel de effectieve top van de berg. Dit bleek behoorlijk vlak te zijn. Daar aangekomen vroegen we het vriendelijke mevrouwtje die haar kleren aan het wassen was of dit 'la punta' was. Haar antwoord was ja. Verder was er daar dus echt niks en een vrachtwagen vroeg of hij ons moest meenemen. We beleefden de rit terug dus achterin een vrachtwagen met de wind in de haren. Een geweldige ervaring was dat. Ik hield er wel serieuze hoofdpijn aan over. Eerst dacht ik aan een zonneslag, maar zonder koorts was het waarschijnlijk gewoon de bovenmenselijke inspanning die ik geleverd had in combinatie met de ondraaglijke hitte.
Nieuwjaarsavond! Met Nieuwjaarsavond is het de gewoonte van net als over in de wereld heel veel te drinken. De Ecuadoranen zijn pro's in het stoken van goedkope drank. Een typische Ecuadoraanse drank is 'Canelasso' of zoals ik het noem 'Canel-asco'. Heel vies en het werkt iets te goed. Ik kon natuurlijk niet nee zeggen, want dat is onbeleefd. Ik hield me dus sterk en dronk mee. Iedereen van Apuela en de omliggende dorpjes kwam samen op het plein. Het leek wel Samson & Gert. Iedereen danste en mijn broer had duidelijk prijs bij een meisje. Hij is er dan ook tot 8u 's morgens bij gebleven. Ik besprak mijn vriendschap met Naty, want ik kan niet dansen en had er ook geen zin in. 't Was Lucas' verjaardag en daar vertelde ik Naty over. Het was een feest tot in de vroege uurtjes zoals het hoort. De dag zelf waren we druk in de weer met de pop of 'monigote'. Elk jaar wordt er van oude kleren en vulling van bladeren van een boom waarvan ik de naam alweer vergeten ben een monigote gemaakt. Deze wordt naar iemand genoemd en dit jaar was het neef Andy. Dit zou hem geluk brengen. Iets voor middernacht wordt het Testament van 2013 voorgelezen. Dit is een rijmende redevoering van alle dingen die gebeurd zijn tijdens het jaar op een grappige manier. Dit testament werd gemaakt door nonkel Bayron en mijn oudste broer Hernán. Hierna, om exact 12u dus, worden alle poppen van alle families op straat verbrand. Een straat verder had iemand een larger-than-lifepop gemaakt van president Correa. Iedereen die wilde sprong over het vuur, want dat brengt geluk. Ik met mijn Chiroshort aan waagde ook een sprong en dat verliep op enkele verschroeide beenharen na goed af. De volgende dag gingen we naar huis en dat was dat.
Ik kreeg deze maand ook weer post! Altijd fijn post te krijgen en mijn oprechte en diepste excuses dat ik al degene die de moeite gedaan hebben mij iets te sturen nog altijd niet beantwoord heb! De familie Moeyaert heeft zijn post-naar-Latijns-Amerika-sturenvaardigheden duidelijk al beter ontwikkeld dan de Viaenes! Desalniettemin kwamen beide pakketjes terecht. Een doosje merci's (merci daarvoor) en een Kuifjestrip in Kortrijks West-Vlaamse uitvoering (stief wel bedankt da vwôrn). Bon, ik ga afronden. Ik denk dat ik alles verteld heb. Morgen start de school weer. Bah.
Hasta la vista!
Bernd
PS: Dit schrijvende is het voor de eerste keer in weken weer
aan het regenen!
