Geachte lezer
Om aan te geven dat ik nog leef schrijf ik hier nog een kort stukje over een iets langere reis die Annemarie en ik recent maakten. Het begon allemaal op een doodgewone woensdagavond. We stapten op de bus richting Cuenca. Cuenca is een aangename stad in het zuiden van Ecuador die stikt van de buitenlanders. Ze ligt op 400km van Quito. De hele nacht op de bus zitten dus.
Aangekomen 's morgens vroeg in Cuenca, vroegen we aan de taxichauffeur of hij toevallig geen goedkoop hotelletje kende voor 2 studenten die niet veel nodig hebben en ook niet bereid zijn daar veel voor uit te geven. De man zei uiteraard en hij zette ons af bij 'El Capitolio'. De kamer die ons aangeboden werd, was eenvoudig en zonder veel luxe. De man vroeg ons $40. Omdat we niet veel zin hadden om te 'tjoolen', bleven we daar en konden de prijs naar $30 brengen. Ja hoor! In Ecuador kan men zelfs op een hotelkamer afdingen! Annemarie was het beu dat de man dan nog eens onvriendelijk was en wilde weggaan. 'Voor die prijs mag hij toch wel ne keer lachen zeker.' Toen we hem dit gingen zeggen, bleek een terugbetaling onmogelijk. De man stak al het ontvangen geld namelijk onder een deurtje en had daar de sleutel niet van. Hij kon ons wel elk $5 teruggeven, want we hadden tenslotte van de prijs afgedaan. Een listige truc had ons de das omgedaan! Als even later de deur wagenwijd openstaat, krijgt Annemarie het toch niet zo lichtjes op de heupen. Het kan allemaal hier.
We lieten het niet aan ons hart komen en vertrokken op tocht. We namen een kijkje in Cuenca met de tourbus, gingen bovenop de kathedraal staan en het was een gezellige voormiddag. In de namiddag hadden we afgesproken met Arielle een Zwitserse vriendin van ons die in Cuenca op uitwisseling is. We gingen naar Girón, een klein dorpje op 40min van Cuenca. In de busterminal wachtten we haar op en niet volgens Zwitserse gewoonte was ze bijna een uur te laat. Ze had nog 2 Duitse vriendinnen bij. Deze bleken bijzonder veel weg te hebben van Dagobert Duck en stonden Annemarie en mij niet echt aan héhé. In Girón is er een waterval. Eigenlijk is er niet veel meer dan dat. Annemarie, Dineke en ik keuvelden wat beneden terwijl onze Duitse niet-zo-vriendinnen helemaal tot het verste punt bovenaan liepen. Dat vatte Dineke met een mooi 'ze moeten er hun dollar inkomgeld toch uithalen' samen. Dineke is dan nota bene nog eens een Nederlandse... We luisterden nog naar de voetbal en keerden terug. Die avond gingen we nog gezellig iets eten met Amber en werden we up-to-speed gebracht over alle roddels in en rond Cuenca.
De volgende dag bezochten we Parque Nacional el Cajas. Een nationaal park die het zuiverste water in Ecuador zou bevatten. Cajas is een groot merencomplex met lijkt-op-paramobegroeiing. De rit ernaartoe leek eenvoudig, maar zou nog wat in petto hebben. Je moet de bus naar Guayaquil nemen om daar te geraken. De assistent-chauffeur ging ons waarschuwen als de tijd gekomen was om af te stappen. Je raadt het al. De man in kwestie was het vergeten. Zo geschiedde dat ik me even later vragen begon te stellen, want ik was er al eens geweest en nu waren we echt wel al lang onderweg. Als ik op het raampje klopte verontschuldigde de man zich enkele keren en zei dat we gewoon de eerste de beste bus terug moesten nemen. Alle bussen gaan richting Cuenca, want er is maar 1 weg. Het was slechts 4km volgens de meneer. Samen met een Zuid-Afrikaanse en een Jamaicaan waren we daar dus gestrand. Aangezien de ons beloofde bussen uitbleven, liftten we terug. Na een 10-tal minuten hadden we prijs en iemand nam ons mee achteraan in de pick-up. Op de achterbank lag een dekentje met daaronder duidelijk iemand. We konden echter niks van die persoon zien en de wildste scenario's ontsproten daar achteraan die pick-uptruck. Onze chauffeur reed als een gek en scheurde met gierende banden over de krinkeldewinkelweg. We waren toch niet bepaald op ons gemak.
Daar aangekomen na een wilde tocht, wilden we natuurlijk een mooie wandeling maken in het prachtige natuurdomein. We hadden een route van ongeveer 1 maximum 2u in ons hoofd. Heel eenvoudig wist de parkwachter ons te vertellen. Gewoon hier naar links en de pijltjes volgen. Al snel raakten we op het verkeerde pad en waren goed voor de route van 4u. Het was wel leuk en het park is echt prachtig. Annemarie gleed meer weg dan ik hihi. Er werd heel wat afgelachen tijdens de tocht. We waagden ons zelfs aan drinken van een watervalletje. Ik hield er niets aan over dus de puurheidsstatus houdt stand! Na 3u komen we aan bij de boswachterspost. We kwamen aan moe, afgepeigerd, vuil en alsof het nog niet erg genoeg was dat we er niet in geslaagd waren Annemarie onderweg kwijt te spelen, hadden die Nederlanders ook nog eens met 5-1 gewonnen. Tot zover het Cajas-avontuur.
We gingen nog een wafel eten bij Jan van W@ffles de Belgic@ en werkten ook nog frietjes met stoofvlees binnen bij Filip. Bij Jan kochten we nog een pot spaghettisaus en werkten die de volgende dag in de bus naar Guayaquil gretig naar binnen. Ook een bezoek aan oma en opa Freire kon niet ontbreken en het werd een gezellige avond. We gingen de volgende dag 's morgens dus van Cuenca naar Guayaquil en vandaar naar Puerto Lopez. Annemarie vertelde me dat naar het toilet gaan in de busterminal in Guayaquil een kwestie van 'Survival of the Fittest' is. Het walvissenseizoen zou al begonnen zijn dus vertrokken we op hoop van zege. Moesten er nog geen walvissen te zien zijn dan zou een **kg verdikte Annemarie in bikini het klusje wel klaren.
In Pto. Lopez gingen we op walvissenjacht en we zagen er ook veel. Echt een fantastisch zicht! We waren behoorlijk onder de indruk. Ik mocht vooraan de boot plaatsnemen. Eerst zat ik daar alleen en had ik alle plaats. De anderen durfden niet en keken de kat uit de boom of met andere woorden keken de Bernd van de boot. Toen alles al bij al veilig leek, kwam er rechts van mij een Oostenrijker zitten en even later ook links van mij. Dit zorgde ervoor dat er geen reling meer overbleef om mij om aan vast te houden. De zee was een beetje wild en een grote golf deed ons allemaal de lucht in wippen. De 2 Ötzi's grepen zich vast aan de reling terwijl ik hulpeloos richting zeeniveau vloog. De ene Ötzi kon mij nog vlug bij de arm grijpen en ik zette mijn been tegen de reling. Een blauwe plek had me van een beter zicht op de walvissen gehouden. Annemarie zat me vierkant uit te lachen en wist me achteraf te vertellen dat de kapitein een droge 'oeps' uitgebracht had. Voor de rest gewoon uitrusten op het strand en genieten met een grote kans op voetbal kijken uiteraard (dit tot ergernis van Annemarie (nog 15 dagen en 't is voorbij AM!)). Onze blonde vriendin was het tasje van haar fototoestel vergeten en vroeg aan de vriendelijke verantwoordelijke van 'Hostal Machalilla' (daar verbleven we en hij had ons de trip aangeboden). Er was een probleem. De kapitein was namelijk zat (borrachito oftewel zatjes, die eufemistische Ecuadoraantjes toch!). Na enkele keren heen en weer bellen, stond er binnen de 10 minuten iemand aan ons hotel om Annemarie haar tasje te overhandigen. Het moet gezegd worden: we waren onder de indruk!
Die dag brachten we nog een bezoek aan Playa Los Frailes. Dit is een mooi strand en je mag er niks eten of drinken. We bleven er een uurtje, gingen huiswaarts, genoten nog wat meer van het strand en toen was het ook alweer tijd om richting Quito te gaan. Ondertussen zit dikke Annie alweer terug in Belgie en hopelijk gaat het daar nog goed. Niet te veel wenen omdat je me mist, lieve schat.
Hartelijke groeten
Pedrito
Geen opmerkingen:
Een reactie posten